Page 20 - เพชรพระอุมา เล่ม 1

20

หนึ่งอาทิตยผานไป อาการของผมเองดีขึ้นบาง เย็นวันหนึ่ง ขณะที่ผมนั่งอยูหนาแคมป

เล็กๆ ของผม ที่ปลูกติดอยูกับดงทึบ ตาจับมองอยูที่ดวงอาทิตยสาดแสงสลัวๆ กําลังจะลับเหลี่ยมเขา
ทะมึนเบื้องหนา

ทันใดนั้นเอง ผมก็เห็นรางของใครคนหนึ่ง แตงกายดวยชุดเดินปาของคนที่เจริญแลว

ปรากฏขึ้นบนพื้นลาดของเชิงเขาเตี้ยริมหวย ตรงขามกับที่ผมนั่งอยู หางกันประมาณสัก 300 เมตร
รางนั้นกําลังคลานอยูกับพื้น แลวพยุงกายลุกขึ้นอยางโผเผ เดินโซซัดโซเซไปมาสองสามกาว ก็ลม

ฮวบลงไปหมอบคลานอยูกับพื้นอีก รูสึกวาจะเปนใครสักคนหนึ่ง ผูซึ่งกําลังไดรับความทุกขทรมาน

อยางหนัก

“ผมสั่งใหคนใชอันเปนกะเหรี่ยงของผมไปชวยเขา และเมื่อเขาถูกนําเขามา พวกคุณทาย
ถูกใชไหมครับวา เขาควรจะเปนใคร”

จอมพรานถามขึ้น ขณะที่มองดูหนาผูที่รวมฟงเขาเลาอยูในขณะนี้

“เนวิน พมานักเดินปาคนนั้นกระมัง”

ม.ร.ว.เชษฐาพูดต่ําๆ สีหนาของทุกคนที่ฟงเขาเลาอยูในขณะนี้ เต็มไปดวยความตื่นเตน
สนใจยิ่ง

รพินทรกมศีรษะลง

“ครับ เนวินหนุมนักเผชิญโชคชาวพมาคนนั้น หรือมิฉะนั้นถาไมใชตัวเขาก็เปนหนังที่
หุมกระดูกของเขา! ใบหนาของเนวินยามนั้นเหลืองจัดดวยโรคดีซาน และไขปา ดวงตาสีดําเหลือก

ลาน เนื้อของเขาดูเหมือนจะหายไปหมดสิ้น ไมมีอะไรเหลืออยูเลย นอกจากหนังอันเหลืองแหงหุม

กระดูกอยู ผมของเขาที่เคยเปนสีดํา ขณะนั้นกลายมาเปนสีเทา”
“น้ํา!”

เขารองครวญครางขึ้นแหบๆ ฟงแทบจะไมรูเรื่อง ผมเห็นริมฝปากของเขาแหงผาก แตก

เปนสะเก็ด ลิ้นสีดําคล้ํายื่นออกมาจุกอยูที่ริมฝปาก
ผมเอาน้ําจากกระติกประคองจรดกับริมฝปากของเขา เนวินดื่มมันอยางกระหายจนหมด

เขาก็เริ่มเพอถึงเรื่องเทือกเขาพระศิวะและมหาสมบัติ ปาลึก ดงดิบ ผมชวยเหลือเยียวยาเขาไปตามมี

ตามเกิด ทั้งที่ผมก็รูวาจะอยางไรเสีย ในคืนนั้นเขาก็คงจะตองถึงแกความตายแนๆ

ประมาณเกือบเที่ยงคืน อาการของเขาสงบความทุรนทุรายกระสับกระสายลงบาง หลับ
นิ่งไปชั่วครู ขณะที่ผมตื่นขึ้นอีกครั้ง เปนเวลาใกลรุง จากแสงตะเกียงรั้วที่ผมจุดทิ้งไวหนาแคมป ผม

มองเห็นเนวินกําลังลุกขึ้นนั่งดวย ลักษณะอาการประหลาด และจองฝาออกไปยังดงดิบที่มีขุนเขา

เปนทิวทะมึนขวางกั้นอยูลิบๆ ขณะนั้น รัศมีออนๆ ของดวงอาทิตยเริ่มกระจายขึ้นอาบแผนฟา ทํา
ใหมองเห็นภาพภายนอกแคมปไดรางๆ

“มันอยูที่นั่น!”

เนวินอยูใกลกับกาลมรณะ รองลั่นออกมา พรอมกับชี้มืออันมีแตกระดูกของเขาออกไป

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)