Page 19 - เพชรพระอุมา เล่ม 1
P. 19

19



                            “จะวามันเปนนิทานก็ไมเชิงนัก พระธุดงคพมาองคหนึ่งทานเลาใหผมฟง ทานบอกวา มี

                   นครอยูนครหนึ่ง ตั้งอยูในระหวางหุบเขาลูกนั้น เปนนครใหญยิ่งทีเดียว พลเมืองเปนคนเผาหนึ่ง ตน
                   สาขามาของเผาที่เปนเจาของถิ่นสุวรรณภูมิเดิม  เปนพวกที่รูความลับของสมบัติมหาศาลของพระอุ

                   มา และเก็บรักษาเฝาพิทักษอยู มันก็อาจเปนเมืองในนิทานนั่นแหละคุณ เพราะไมวาโลกภายนอกจะ

                   ผลัดเปลี่ยนหมุนเวียนเจริญขึ้นเชนไร  นครนี้ก็ยังคงเปนนครโบราณเหมือนเมื่อพันๆ  ปกอนนี้อยู
                   ตามเดิม”

                            กลาวจบ  แกก็หัวเราะ  ควักหมากที่พกติดยามละวาของแกขึ้นมาเคี้ยว  ผมเองก็พลอย

                   หัวเราะไปกับแกดวย  ตอจากนั้นหนานไพรกับผมก็แยกจากกัน  และแกไปถึงแกชีวิตเพราะกระทิง

                   ตามที่ผมไดเลาใหฟงแลวแตแรก


                            ผมดูเหมือนจะลืมเรื่องที่พรานเฒาหนานไพรเลาใหฟงในคืนนั้นเสียอยางสนิท  เกี่ยวกับ

                   ขุมเพชรพระอุมา  และนครหลงสํารวจที่ตั้งอยูหลังขุนเขาพระศิวะ  จนกระทั่งมาสะดุดหูสะดุดใจซ้ํา

                   เขาอีกครั้งหนึ่ง เหตุการณมันผานมาเปนเวลาถึง 5 ปหลังจากนั้น ดังเชนเรื่องราวตอไปที่ผมจะเลานี่
                            ณ ที่แหงหนึ่ง ซึ่งชาวบานปาเรียกกันวาหมูบาน ‘เสือรอง’ มันเปนแหลงแหงแลงกันดาร

                   ที่สุด ชาวบานปาพากันอดอยากแรนแคนทั้งน้ําและอาหาร ผมผานเขาไปโดยบังเอิญ เพราะตามชาง

                   งาโขลงหนึ่งที่ผมแกะรอยสะกดหลังมันมาเปนเวลาแรมเดือน  ผมเองลมเจ็บลงที่นั่น  และตกอยูใน
                   สภาพทุเรศเหมือนๆ กับชาวบานทั่วไปในขณะนั้น

                            ระหวางที่ผมนอนแซวซมอยู  วันหนึ่งมีนักเดินปาชาวพมาคนหนึ่งไดมาถึงที่นั่น  พรอม

                   กับเพื่อนนักเดินปาครึ่งพมาครึ่งทวายของเขา  และเขาก็เกิดมาเจ็บไขไดปวยขึ้นที่นั่นดวย  เราไดรูจัก
                   กันเผินๆ เขาบอกผมวาเขาชื่อ ‘เนวิน’ บานเดิมอยูที่เมาะลําเลิง

                            เขาพักอยูในหมูบานนั้นประมาณหนึ่งอาทิตย  พออาการปวยทุเลา  เขาก็เริ่มตนออก

                   เดินทางตอไป
                            “ลากอนละนะ สหาย”

                            เขาโบกมือกับผมดวยสีหนายิ้มแยม กอนที่เราจะจากกัน

                            “ถาโลกมันกลมจริง หรือผมหรือคุณไมตายไปเสียกอนและเราบังเอิญไดพบกันอีก ผมจะ

                   เปนมหาเศรษฐีที่ร่ํารวยที่สุดในโลก และผมจะไมลืมคุณเลย”
                            ผมหัวเราะ  แลวเฝามองดูเขาซึ่งกําลังบายหนาตัดออกสูดงดิบ  มุงไปทางตะวันตก  ยัง

                   ประหลาดใจอยูวา  เขาจะเดินทางบุกบั่นไปไหน  เพื่ออะไร  และสติของเขาดีครบถวนหรือเปลาใน

                   การที่จะเดินทางเอาชีวิตไปทิ้งเสียในปาทึบกันดาร ที่ไมปรากฏวาเทาของมนุษยเหยียบยางไปถึงนั้น











                   [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)
   14   15   16   17   18   19   20   21   22   23   24