Page 19 - เพชรพระอุมา เล่ม 1
P. 19
19
“จะวามันเปนนิทานก็ไมเชิงนัก พระธุดงคพมาองคหนึ่งทานเลาใหผมฟง ทานบอกวา มี
นครอยูนครหนึ่ง ตั้งอยูในระหวางหุบเขาลูกนั้น เปนนครใหญยิ่งทีเดียว พลเมืองเปนคนเผาหนึ่ง ตน
สาขามาของเผาที่เปนเจาของถิ่นสุวรรณภูมิเดิม เปนพวกที่รูความลับของสมบัติมหาศาลของพระอุ
มา และเก็บรักษาเฝาพิทักษอยู มันก็อาจเปนเมืองในนิทานนั่นแหละคุณ เพราะไมวาโลกภายนอกจะ
ผลัดเปลี่ยนหมุนเวียนเจริญขึ้นเชนไร นครนี้ก็ยังคงเปนนครโบราณเหมือนเมื่อพันๆ ปกอนนี้อยู
ตามเดิม”
กลาวจบ แกก็หัวเราะ ควักหมากที่พกติดยามละวาของแกขึ้นมาเคี้ยว ผมเองก็พลอย
หัวเราะไปกับแกดวย ตอจากนั้นหนานไพรกับผมก็แยกจากกัน และแกไปถึงแกชีวิตเพราะกระทิง
ตามที่ผมไดเลาใหฟงแลวแตแรก
ผมดูเหมือนจะลืมเรื่องที่พรานเฒาหนานไพรเลาใหฟงในคืนนั้นเสียอยางสนิท เกี่ยวกับ
ขุมเพชรพระอุมา และนครหลงสํารวจที่ตั้งอยูหลังขุนเขาพระศิวะ จนกระทั่งมาสะดุดหูสะดุดใจซ้ํา
เขาอีกครั้งหนึ่ง เหตุการณมันผานมาเปนเวลาถึง 5 ปหลังจากนั้น ดังเชนเรื่องราวตอไปที่ผมจะเลานี่
ณ ที่แหงหนึ่ง ซึ่งชาวบานปาเรียกกันวาหมูบาน ‘เสือรอง’ มันเปนแหลงแหงแลงกันดาร
ที่สุด ชาวบานปาพากันอดอยากแรนแคนทั้งน้ําและอาหาร ผมผานเขาไปโดยบังเอิญ เพราะตามชาง
งาโขลงหนึ่งที่ผมแกะรอยสะกดหลังมันมาเปนเวลาแรมเดือน ผมเองลมเจ็บลงที่นั่น และตกอยูใน
สภาพทุเรศเหมือนๆ กับชาวบานทั่วไปในขณะนั้น
ระหวางที่ผมนอนแซวซมอยู วันหนึ่งมีนักเดินปาชาวพมาคนหนึ่งไดมาถึงที่นั่น พรอม
กับเพื่อนนักเดินปาครึ่งพมาครึ่งทวายของเขา และเขาก็เกิดมาเจ็บไขไดปวยขึ้นที่นั่นดวย เราไดรูจัก
กันเผินๆ เขาบอกผมวาเขาชื่อ ‘เนวิน’ บานเดิมอยูที่เมาะลําเลิง
เขาพักอยูในหมูบานนั้นประมาณหนึ่งอาทิตย พออาการปวยทุเลา เขาก็เริ่มตนออก
เดินทางตอไป
“ลากอนละนะ สหาย”
เขาโบกมือกับผมดวยสีหนายิ้มแยม กอนที่เราจะจากกัน
“ถาโลกมันกลมจริง หรือผมหรือคุณไมตายไปเสียกอนและเราบังเอิญไดพบกันอีก ผมจะ
เปนมหาเศรษฐีที่ร่ํารวยที่สุดในโลก และผมจะไมลืมคุณเลย”
ผมหัวเราะ แลวเฝามองดูเขาซึ่งกําลังบายหนาตัดออกสูดงดิบ มุงไปทางตะวันตก ยัง
ประหลาดใจอยูวา เขาจะเดินทางบุกบั่นไปไหน เพื่ออะไร และสติของเขาดีครบถวนหรือเปลาใน
การที่จะเดินทางเอาชีวิตไปทิ้งเสียในปาทึบกันดาร ที่ไมปรากฏวาเทาของมนุษยเหยียบยางไปถึงนั้น
[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)