Page 217 - เพชรพระอุมา เล่ม 1

217

ที่สุดในปา และหยุดพักเอนหลังลงเมื่อไร เราจะหมดแรงทันที ไมสามารถจะลุกขึ้นมาเดินไดอีก แต

ถาฝนใจเดินตอไป แมจะเดินไปอยางชาๆ ในที่สุดกําลังวังชาของเราจะอยูตัวจริงหรือเปลา?”
“จริงครับ สําหรับในรายที่เริ่มฝกเดินแรกๆ ผมพยายามจะเตือนไวดวยวาถาไมเหลืออด

จริงๆ แลว อยาพยายามดื่มน้ําเลย เราเหนื่อยเต็มที่เราหยุดนั่งพักได แตไมควรจะลมตัวนอน ถาหาก

วาเรายังไมถึงที่หมายโดยตองการจะเดินตอ ที่เขาหามไวอยางนั้น ก็เพราะคนเราเหน็ดเหนื่อย

เมื่อยลามาเต็มที่ ถาหลังแตะพื้นก็จะผล็อยหลับไปในทันทีนั่นเอง เปนความจริงทางดานสรีรวิทยา

งายๆ นั่นแหละครับ”
“ผมอดประหลาดใจไมไดที่เห็นคุณเดินไดโดยกําลังไมตกเลย เสมอตนเสมอปลายมา

ตลอด ถามจริงๆ เถอะ คุณไมเหนื่อยเลยรึ แลวก็ไมหิวน้ําเลย ผมสังเกตดูนับตั้งแตเราออกเดินทาง

จากเขาโลนแตเชานี้แลว พวกเราขนาดนั่งคุยกันอยูในเกวียนแทๆ ยังกินน้ํากันคนละหลายครั้ง
เพราะความอาวระอุ คุณเดินตากแดดเปรี้ยงๆ มาตลอด ผมเห็นคุณกินน้ําครั้งเดียวตอนกอนที่เราจะ

แยกไปยิงวัวแดง”

รพินทรหัวเราะออนโยน ทําใหใบหนาคมเขมในแบบลูกผูชายเต็มตัว และดวงตามีเสนห

นาพิศขึ้นอยางประหลาด แมกระทั่งในความรูสึกของไชยยันตซึ่งเปนผูชายดวยกัน
“โธ ทําไมจะไมเหนื่อย ไมหิวน้ําครับ รางกายของมนุษยเราเหมือนกันทั้งนั้น ไมไดมี

อะไรพิเศษออกไป ถาจะผิดกันออกไปบาง อาจทนในการหิวน้ําไดมากกวา ทั้งนี้และทั้งนั้นก็เพราะ

ชีวิตของผมตองประสบกับมันอยูตลอดเวลา คุณไชยยันตหรือใครๆ ก็ตาม ถาลงมาใชชีวิตอยูอยาง

ผมเปนประจํา ก็จะเคยชินไปเอง”
“อีกอยางหนึ่งที่ผมแปลกใจก็คือ คุณเดินในปาไดราวกับเดินตามถนนคอนกรีตในเมือง

คุณไมหลงสับสนบางหรือ ตนไมหรือวาดานสัตวมันก็มองเหมือนกันไปหมดทุกแหง ไมมีอะไรจะ

ใหสังเกตเห็นไดเลย ถูกละผมรูวาพรานชํานาญจะตองจัดเจนรูไปหมดทุกอยางในปา แตก็อดสงสัย
เสียไมไดเมื่อมาพิจารณากันโดยสายตาและความรูสึกนิดคิดทั่วไป คุณมีเคล็ดอะไรในการสังเกต

หรือ?”

รพินทรหัวเราะออกมาอีกครั้งดวยความขัน

“เปลาครับ ไมไดมีเคล็ดอะไรเลย เคล็ดที่คุณไชยยันตวามันก็ไปรวมอยูในความเคยชิน
อีกนั่นแหละ ผมบอกไมถูกเหมือนกันวาผมสังเกตอะไรเปนเครื่องหมาย อธิบายไมไดจริงๆ ในขอนี้

มันนาจะเปนสัญชาตญาณมากกวากระมังครับ”

“แลวเวลาคุณเดินเหนื่อยๆ เกิดเหตุฉุกละหุกที่จะตองยิงขึ้นมา คุณยิงไดถูกยังไง...มือไม

สั่นบางหรือ สําหรับผมรับรองไดเลย สมมติวาใหผมยิงอะไรในขณะนี้ ผมยิงไมถูกแน”
การคุยกันไปในระหวางทาง รพินทรรูดีวาจะชวยทําใหนายจางของเขาลืมความเหน็ด

เหนื่อยเมื่อยลา

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)