Page 155 - Als doden een gezicht krijgen_Het DVI Team

DVI 16-10-2007 09:42 Pagina 155

slachtoffers die bij reanimatiepogingen al verplaatst zijn maar
tijdens die reanimatiepoging overleden of voor mensen die op
weg naar de hulpposten op het terrein gestorven zijn.
De behandeling van de overleden slachtoffers is de laatste
vijftien jaar ontegensprekelijk veranderd. Nu is er ook ruimte
gemaakt voor het gerechtelijk onderzoek. Door het transport
van de lichamen, was het voor speurders vroeger erg moeilijk
om ongevallen of rampen te reconstrueren en voor het DVI was
het op zijn minst veel gecompliceerder om lichamen te identifi-
ceren. Zeker als ze zwaar verminkt waren. Als je een lichaam uit
een auto met een registratienummer of een nummerplaat kunt
bergen, heb je op zijn minst meer indicaties over de identiteit
van de overledene dan wanneer je het lichaam transporteert en
in een tent legt met nog twintig andere slachtoffers. Het is een
andere manier van werken en ik kan begrip opbrengen voor de
families van de slachtoffers voor wie het erg confronterend moet
zijn om vast te moeten stellen dat, uren na een ramp, de lichamen
nog altijd niet geborgen zijn. Of om te beseffen dat in een uitge-
brande auto die weg van de plaats van een zwaar ongeval wordt
getransporteerd, nog lichamen liggen. We kunnen die mensen al-
leen maar troosten met de wetenschap dat zo’n manier van wer-
ken ook toelaat om uiteindelijk soms sneller tot een onomstote-
lijke identificatie over te gaan. Waardoor de lichamen ook sneller
kunnen worden overgedragen aan de families.
Voor het Rode Kruis betekende deze andere aanpak een men-
taliteitswijziging. Het DVI heeft onze mensen dan ook getraind
en zowel het DVI als het Rode Kuis hebben elkaar gevonden in
de grote voorwaarde voor het bewaren van de lichamen op de
plaats van de ramp. Hoe de lichamen ook worden ‘verzekerd’, het
moet in volle respect voor de overleden personen gebeuren. Des-
noods zetten we er een tent over of omringen we de plaats van
het incident met schermen. Maar het minste wat we nog kunnen
doen, is de overledenen in hun waardigheid laten. Dat betekent

155