Page 73 - Index_Neat

περνούσε τα χαρτιά απ' τον δικηγόρο της πριν, με τα μάτια χαμηλά κι ένα ντροπαλό χαμόγελο

αποφεύγοντάς τον, χρειάστηκε να προσέχει να μην φανεί κάτι που δε θα 'πρεπε.
“Ώπα, αυτό είναι σήμα, ξεκάθαρα! Μου χαμογελάει λες και είμαστε συνωμότες” παραδέχτηκε η

Δανάη διασκεδάζοντας στη σκέψη. “Ξέρει! Ξέρει! Θα κάνω ότι δεν καταλαβαίνω και θα δω πώς

πάνε τα πράγματα...” “Μπορώ να έχω έναν καφέ;” ρώτησε παγωμένα και ευγενικά τη γραμματέα.
“Αμέσως!” απάντησε η Έλλη, και έφυγε να φέρει κι άλλο καφέ, ενώ ο πρώην σύζυγός της την

κοιτούσε έντονα καθώς ετοιμαζόταν να φύγει. “Αναρωτιέμαι,” σκέφτηκε η Δανάη με ρίγη απ' το
βλέμμα του πρώην της, “θα αυνανιζόταν για πάρτη μου ο Μ.; Α ναι, σίγουρα.” Δίσταζε: από τη μια

ήθελε να ακολουθήσουν τα πράγματα την πορεία που σκεφτόταν εδώ και λίγη ώρα, και από την
άλλη αναρωτιόταν μήπως ήταν χυδαία αυτή η συμπεριφορά, μετά από κάποια ηλικία. Σήκωσε τους

ώμους κάνοντας την ομήγυρη να αναρωτηθεί τι σκεπτόταν κι αμέσως ανέκτησε τον έλεγχο

αντιλαμβανόμενη τα βλέμματα των γύρω. Κι απ' την άλλη...τι την ένοιαζε πια; Είχαν όλοι
υπογράψει τα χαρτιά κι ο πρώην της δεν μπορούσε να κάνει τίποτα για να τα αλλάξει. Τώρα

μπορούσε να χαμογελάει όσο ήθελε, σε όποιον ήθελε αφού όλες οι λεπτομέρειες είχαν γραφτεί,
συμφωνηθεί και υπογραφεί, και χειραψίες είχαν επισφραγίσει το γεγονός κι ο πρώην με τους δικούς

του, θα εξαφανιζόταν απ' το δωμάτιο οσονούπω. Έτσι αφέθηκε ξεδιάντροπα σχεδόν να παρασυρθεί
απ' τις σκέψεις της: “Πού θα το έκανε; Στο γραφείο του; Τι σκάνδαλο!” γέλασε ανοιχτά αυτή τη

φορά και όλοι σκέφτηκαν ότι χαιρόταν για το ποσόν που θα τσέπωνε. Κι ενώ οι άλλοι την κοίταζαν,

η ίδια αδιαφόρησε περιπαικτικά για τα αισθήματά τους και τη γνώμη τους. Χαμογέλασε ειρωνικά
στην ομήγυρη, αφήνοντας υπονοούμενα σαρκασμού για το τέλος μιας κακοφορμισμένης σχέσης.

“Με σκέφτεται. Η τσουλίτσα με σκέφτεται και μάλλον ενδιαφέρεται και μάλλον κάνει μπραζίλιαν

και...μάλλον θα την καλέσω για δείπνο ή καφέ στο γραφείο μου. Μάλιστα αυτό θα κάνω. Στο
γραφείο μου,” αποφάσισε ο Μ. “Ευχαριστώ”, “παρακαλώ” και άλλα παρόμοια ειπώθηκαν και οι

παριστάμενοι βγήκαν από το γραφείο. Το ίδιο και η Δανάη αφού ήπιε μια γουλιά απ' τον καφέ της.
Ο Μ. έμεινε μόνος. Ώρες πέρασαν με δουλειά και καυγάδες. Ο Μ. πήρε το κινητό του όταν

επιτέλους έμεινε μόνος στο γραφείο. “Το συντομότερο! Θα την κυνηγήσω...το καλύτερο, τώρα που
ξέρει ότι τη γουστάρω. Γιατί το ξέρει,” σκέφτηκε.

“Γεια, Δανάη! Άκου, ξέχασα...έναν φάκελλο με έγγραφα...Ναι...Πρέπει να το πάρεις...Πότε μπορείς

να περάσεις από το γραφείο μου; Θα έχω όλα τα απαραίτητα έγγραφα, αντίγραφα και τα σχετικά.
Συγγνώμη που σε ενοχλώ τώρα, καλύτερα να τα τελειώνουμε να ξεμπερδεύεις κι εσύ, να κλείσει

αυτό...Ναι...Από ψυχολογική άποψη, όσο γρηγορότερα...ναι, τόσο το καλύτερο. Χμμμ...Να ζήσεις
τη ζωή σου χωρίς να σκέφτεσαι το παρελθόν. Είναι δικαίωμά σου. Το παρελθόν είναι τελειωμένη

υπόθεση, έκλεισε...”, συνέχισε να μιλάει λέγοντας μαλακίες, λίγα δικηγορίστικα, λίγα ψυχολογικά
που είχε δει σε ταινίες έτσι, για να μην μπει κατευθείαν στο θέμα και γίνει άκομψη η όλη

72