Page 72 - Index_Neat

ο δικηγόρος της άλλης πλευράς βάζει τα χαρτιά σε μια σειρά.

-Παρακαλώ, ας ηρεμήσουμε.
-Σκρόφα! Καλός ο γκόμενος; Είχες κι άλλους;

-Νομίζω ότι αυτά τα έχουμε εξαντλήσει, συμφωνήσαμε να τελειώνουμε σήμερα.

-Εντάξει, πάει στο διάολο, ξεκίνα!
-Ώστε είμαστε εντάξει; Είμαστε σύμφωνοι; Όλοι γύρω απ' το τραπέζι έγνεψαν “ναι”. Ας

υπογράψουμε λοιπόν είπε ο δικηγόρος κοιτάζοντας χαμογελαστός προς τις δύο πλευρές του
τραπεζιού.

“Άλλος ένας αποτυχημένος, χάλια γάμος τελείωσε”, σκέφτηκε. “Ευτυχώς που τελείωσε...άκουσα
τόσες μαλακίες τους τελευταίους μήνες! Και η κυρία είναι πλέον ελεύθερη. Όχι ότι πριν είχε

καμμιά δέσμευση...” Εντωμεταξύ πέρασε το χαρτομάνι στην ομήγυρη για τις υπογραφές. Όταν όλα

τελείωσαν, μετά από εξαναγκασμένα χαμόγελα και ενοχλητικές σιωπές, αναστέναξε με ανακούφιση
και χαμογέλασε ξανά, αυτή τη φορά χαρούμενος, και έχοντας εντελώς ξεχάσει το προσωπικό του

πρόβλημα. Η σκέψη της προμήθειας τον ευχαρίστησε, αλλά μαζί του έφερε και τη συζήτηση που
θα έπρεπε να κάνει με τον Αντώνη. Δε βαριέσαι, θα στρώσουν τα πράγματα, όλα μέσα στο παιχνίδι

είναι.
Όσο καφέδες σερβίρονταν και αντίγραφα έμπαιναν σε φακέλλους, ο δικηγόρος με ταχύτητα φωτός

σκεπτόταν τις πιθανότητες μιας σχέσης με την πρώην πελάτισσά του. Μπορούσε να κρατάει το ίδιο

ενθαρρυντικό, επαγγελματικό, ευχάριστο χαμόγελο, ενώ βαθιά μέσα του έβλεπε όλες τις πιθανές
στάσεις με την πρώην -πλέον- πελάτισσά του ώστε να το διασκέδαζαν λιγάκι και οι δύο, τώρα που

κανείς τους δεν υπόκειτο σε έλεγχο από το έτερον ήμισυ που χάρη στις προσπάθειές του έγινε

παρελθόν. “Αυτό το τραπέζι κι εκείνη η πολυθρόνα, χμμμ...είναι λες και φτιάχτηκαν για μένα και
τη Δανάη, για να το γλεντήσουμε,” κόντεψε να του ξεφύγει και να το πει δυνατά. “Αν συνεχίσει να

έρχεται στο γραφείο μου με τέτοιες φούστες, και τέτοιο τάχα μου αθώο μούτρο, θα πρέπει να
επισκέπτομαι το μπάνιο μου τακτικά...Πράγμα που χρειάζομαι τώρα έτσι όπως με κοιτάει. Αν την

έπιανε ο γέρος να κοιτάει έτσι, δε θα της είχε υπογράψει ούτε χαρτιά ούτε διαστροφές.” Σιγογέλασε
με το γλωσσικό ολίσθημα, “διατροφές ρε μαλάκα,” είπε με΄σα του και κάλυψε το γέλιο με ένα

μικρό παροξυσμό βήχα. “Επιτέλους ελεύθερη απ' το καθίκι,” σκέφτηκε η Δανάη ενω μάζευε

χαρτιά, φακέλλους και την τσάντα της, όμοια με της Καρόλ Μπουκέ στη Γοητεία της
Μπουρζουαζίας. “Μισώ τους δικηγόρους, αλλά αν ο Μ. συμφωνούσε για καμιά αρπαχτή,

τουλάχιστον τόσο του το χρωστάω που με βοήθησε να ξεφορτωθώ τη βδέλλα. Ο αγαπητός κύριος
Μ.,” σκέφτηκε και σχεδόν γέλασε δυνατά -πλέον το δικαιούνταν μετά από τόσους μήνες

ταλαιπωρίας και διαπραγματεύσεων. “Μου φαίνεται ότι το πάει το γράμμα, επιρρεπής σε βρώμικες
σκέψεις και πράξεις,” οι σκέψεις της απογειώθηκαν σχεδόν χωρίς να το καταλάβει. Καθώς

71