Page 35 - บทที่ ๑
P. 35
๒๒
๑๖. คายกิน คือ การสวดมนต์เพื่อเริ่มพิธีต่าง ๆ เป็นการเปิดคัมภีร์ หรือเป็นการชุมนุมเทวดาให้
ร่วมพิธีในการจะเริ่มประกอบพิธีต่าง ๆ จะต้องเริ่มต้นด้วยคายกินก่อน
๑๗. ต๊าง คือ การสวดมนต์ที่เป็นทำนองเสนาะ โดยพร้อมเพรียงกันมีเครื่องดนตรีประกอบให้
จังหวะต่าง ๆ เช่น ขิม จะเข้ กลอง ล้อ(ผ่าง) ซอ ชนิดต่าง ๆ โด๋ว หมอ เป็นต้น
๑๘. ถิน คือ การอาราธนาพระพุทธเจ้าหรืออัญเชิญเทพยดาต่าง ๆ มาประทับในพุทธมณฑลเพื่อ
เป็นองค์ประธานและเพื่อรับรู้ในการประกอบพิธีนั้น ๆ
บทสรุป
ศาสนสถานของอนัมนิกาย มีความผูกพันธ์กับศิลปะของจีนแบบแยกกันไม่ออกเลย เพราะการ
ได้รับอารยธรรมของจีนเป็นพัน ๆ ปี จึงทำให้หาเอกลักษณ์ที่โดดเด่นของตนเองยาก และในประเทศไทย
จะมีให้เฉพาะที่ชัดเจน จะเป็นประตู โบสถ์ เจดีย์ เป็นต้นแต่ส่วนใหญ่ก็เป็นศิลปะแบบจีนทั้งนั้นเพราะ
เป็นศิลปะที่สวยงามมากอีกศิลปะแบบหนึ่ง
ศาสนวัตถุถือเป็นเอกลักษณ์ของตนเองอย่างมากเพราะมีแบบฉบับที่สืบทอดกันมาแต่ในอดีต แต่
เมื่อดูให้ชัดเจนแล้ว จะมีลักษณะเหมือนของจีนเช่นเดียวกัน ดังนั้นจะว่าเป็นเอกลักษณ์ที่เป็นของตนเอง
เลยก็ไม่เชิง แต่ที่สำคัญที่สุดเป็นสิ่งที่รวมความหมายของปริศนาธรรมและเป็นสิ่งที่ใช้ในการประกอบ
พิธีกรรมของพระสงฆ์ตั้งแต่อดีตจนปัจจุบัน และยึดมั่นอยู่ในใจของพระสงฆ์ฝ่ายมหายานมาโดยตลอด
เช่น หมอ ระฆัง (จวง) เจี๊ยง โถลือ โด๋ว เป็นต้น
