Page 60 - บทที่ ๑

๔๗

เมื่ออายุขัยของมนุษย์เจริญขึ้นถึง ๘๔,๐๐๐ ปี เทพเจ้าในหมื่นจักรวาลกราบทูลอาราธนาให้จุติ

เป็นพระพุทธเจ้า ณ เกตุมดีนคร (กว้าง ๗ โยชน์ ยาว ๑๒ โยชน์) เป็นบุตรของปุโรหิตาจารย์ของพระ

เจ้าสังขจักร ผู้เป็นบรมจักรพรรดิ์ราชาธิราชนามว่า สุตพราหมณ์ และนางพราหมณ์วดีพราหมณี เมื่อ

พระเยาว์ทรงพระนามว่า เมตไตรย สมบูรณ์ด้วยมหาปุริสลักษณะ ๓๒ ประการ และอนุพยัญชนะ ๘๐

ประการ มีพระวรกายดั่งทอง แผ่รัศมีอันหาประมาณมิได้ ทรงเล็งเห็นสัตว์โลกทั้งหลายตกอยู่ในห้วง

แห่งกามคุณ ต้องทนทุกข์ทรมานด้วย ชาติ ชรา พยาธิ มรณะ เวียนว่ายตายเกิดอยู่ในวัฏฏสงสารไม่

มีสิ้นสุด แล้วก็เสด็จออกบรรพชาหาทางหลุดพ้นจากห้วงทะเลแห่งความทุกข์นี้ ทรงตรัสรู้อนุตตรสัมมา

สัมโพธิญาณภายใต้ต้นโพธินาคบุษบา ครั้งนั้นหมื่นโลกธาตุก็หวั่นไหวสะเทือนสะท้านแสงสว่างยิ่งไม่มี

ประมาณ ก็ได้ปรากฏขึ้นล่วงเทวานุภาพ เหล่าเทพยดาตั้งแต่ท้าวสหัมบดีพรหม ก็เปล่งเสียงแซ่ซ้อง

สาธุการหวั่นไหว
พระเจ้าสังขจักรมหาจักรพรรดิราชาธิราช ได้สดับข่าวก็เสด็จมาสู่โพธิมณฑล ถวายนมัสการสดับ

ธรรมเทศนาศรัทธาเลื่อมใส ได้สละราชสมบัติออกบรรพชาพร้อมด้วยบริวาร สมัยของพระองค์มีการ
ประชุมสันนิบาต ๓ ครั้ง ได้แสดงธรรมเทศนาโปรดสัตว์ทั้งหลายให้สำเร็จเป็นพระอรหันต์และอริยบุคคล

ในพระศาสนาอันจะนับประมาณมิได้ ทรงประกาศธรรมจักร อยู่ตามอายุขัยแล้วเสด็จดับขันธปริ

นิพพาน

๑๘ อรหันต์

อรหันต์ ตามสำเนียงจีนเรียกว่า ออล่อหั่น ภาษาญวนเรียกว่า อาราฮ้าน แปลว่า ผู้ควรบูชา

(เอ่งกัง) ผู้กำจัดอริ (ซัวะซัด) ผู้สิ้นชาติ (ปุดแซ) หรืออธิบายได้ว่า “ผู้กำจัดได้สิ้นเชิงซึ่งข้าศึก คือ

กิเลสอันหมักหมม อยู่ในดวงจิต

ประวัติการกำเนิดพระอรหันต์ ๑๘

วัดในญี่ปุ่น เกาหลี ญวน และธิเบต ถือว่าพระอรหันต์ชุดนี้เดิมมีเพียง ๑๖ องค์ แต่ที่มีจำนวน

๑๘ องค์นี้ได้ข้อมูลมาจากวัดในประเทศจีน ซึ่งนักปราชญ์ชาวตะวันตกได้ทำการศึกษาค้นคว้าในคัมภีร์

ต่าง ๆ ของจีนแล้ว ปรากฏว่าเดิมมีเพียง ๑๖ องค์ เช่นกัน ต่อมามีเพิ่มขึ้นอีก ๒ องค์เมื่อไม่นานนัก

พระพุทธเจ้าตรัสกับพระมหากัศยปว่า “ชีวิตเราจะหมดไปเพราะอายุจะถึงแปดสิบในไม่ช้า เวลา

นี้ เราตถาคตมีมหาสาวกอยู่สี่ ซึ่งเป็นผู้ที่สามารถรับหน้าที่ประกาศศาสนธรรมแก่มนุษยชาติ เป็นผู้มี

ญาณอันไม่รู้จักสิ้น และเต็มด้วยบารมี มหาสาวกทั้งสี่คือใครบ้าง คือ ภิกษุมหากัศยป กุณโฑปธานีย

ปิณโฑล และราหุล ดูก่อน มหาสาวกทั้งสี่ ท่านอย่าเข้าปรินิพพานก่อน เมื่อใดพระธรรมของเราสิ้นไป
เมื่อนั้นแลท่านจึงเข้าปรินิพพานได้ ส่วนท่านกัศยปผู้เดียวที่จะต้องคอยจนกว่าพระศรีอาริยเมตไตรยมา