Page 30 - รกทสด สดทรก_Neat
P. 30

30                      รักที่สุด สุดที่รัก                                                                          ปอ ปาลิตา                       31


                  ตั้งแต่วันนั้น อนุวัฒน์ไม่ได้เจอพยาบาลสาวอีกเลย                                    ของร้านซึ่งอยู่ไม่ไกลจากสถานีรถไฟ อนุวัฒน์ถอนหายใจโล่ง

          เขาไปดักรอหน้าโรงพยาบาลก็ไม่พบ ความรักความคิดถึงและ                                        อก รู้สึกมีก�าลังใจมากขึ้น...
          ห่วงใยเธอท�าให้เขาหงุดหงิดมาก ไม่รู้ว่าอะไรคือต้นสายปลาย

          เหตุที่ท�าให้วรัญญาต้องหลบหน้าเขา                                                                  "วันเพ็ญเครื่องมือแพทย์"

                  อนุวัฒน์มารอเธอทุกวันตามเวลาที่เธอออกเวร ทั้งเวร                                           ป้ายนั้นเห็นชัดอ่านง่าย ร้านเป็นตึกแถวคูหาเดียวติด

          เช้าเวรบ่ายเวรดึก วันแล้ววันเล่า คืนแล้วคืนเล่า แต่ไม่ได้ผล ดู                             กับคลินิกทันตแพทย์ หน้าร้านเป็นห้องกระจกครึ่งไม้สีน�้าตาล
          เหมือนพยาบาลสาวจงใจไม่ให้เขาพบ                                                             มีเครื่องมือทางการแพทย์หลายอย่างโชว์ไว้ เช่น รถเข็นคนไข้

                  มันคือความทุกข์ใจแสนสาหัส อนุวัฒน์กินไม่ได้นอน                                     หรือวีลแชร์รุ่นโบราณในสายตาของอนุวัฒน์ เปลเข็น ท่อ

          ไม่หลับ คิดถึงเธอทุกเวลาทุกนาที ทุกลมหายใจเข้าออก เขา                                      ออกซิเจน ไม้ค�้ายันและไม้เท้าโลหะหลายแบบ

          ไม่รู้สึกหิวหรือง่วง ทุกครั้งที่ล้มตัวลงนอนเพื่อให้หลับ แต่เพียง                                   ลักษณะตึกที่ยาวลึกช่วยให้พื้นที่กว้างวางสินค้าชิ้น
          ครู่เดียวก็ลุกพรวดขึ้นนั่งอีก เขารู้ตัวว่าที่มีอาการเช่นนี้เพราะ                           ใหญ่ๆ ได้มาก ด้านในสุดมีโต๊ะท�างานสองตัว วันเพ็ญก�าลังนั่ง

          เขารักวรัญญามากเหลือเกินนั่นเอง                                                            อยู่โต๊ะหนึ่งน่าจะเป็นโต๊ะประจ�าของเธอ เพราะมีเครื่องใช้เกี่ยว

                  เวลาผ่านไปสองสัปดาห์ อนุวัฒน์นึกขึ้นได้ว่ามีคนเดียว                                กับการท�างาน และมีโทรศัพท์สีด�าแบบหมุนเบอร์เครื่องค่อน
          เท่านั้นที่จะช่วยให้เขาได้พบกับวรัญญา...                                                   ข้างใหญ่วางอยู่ด้วย

                  วันเพ็ญเพื่อนสนิทของเธอ...                                                                 อนุวัฒน์เดินเข้าไปหา เจ้าของร้านเงยหน้าขึ้นมองและ

                  อนุวัฒน์จะต้องไปหาวันเพ็ญเพื่อขอความช่วยเหลือ                                      กล่าวทัก
          เพราะสองสาวเป็นเพื่อนรักที่รู้ใจกัน แต่ร้านจ�าหน่ายเครื่องมือ                                      “อ้าว - คุณอนุวัฒน์ สวัสดีค่ะ ลมอะไรพัดมาคะเนี่ย

          แพทย์ของวันเพ็ญอยู่ที่ไหน เขาไม่แน่ใจ จ�าได้คลับคล้ายคลับ                                  เชิญนั่งก่อนค่ะ”

          คลาที่วรัญญาเคยบอกครั้งหนึ่ง ว่าอยู่หลังสถานีรถไฟ                                                  ชายหนุ่มนั่งเก้าอี้ตรงข้ามเธอ
                  ตอนสายวันนั้น ชายหนุ่มตัดสินใจขับมอเตอร์ไซค์ไป                                             “คุณวันเพ็ญสะดวกมั้ยครับ ผมขอรบกวนเวลาสัก ๑๐

          ที่นั่น โชคดีน่าจะเจอร้านที่ว่า ไม่มีโชคต้องกลับไปตั้งต้นใหม่                              นาที”

          แต่ก็เหมือนโชคเข้าข้าง เขาถามคนแถวนั้นจนรู้ต�าแหน่งแห่งที่                                         “โอ๊ย - สิบชั่วโมงก็ได้ค่ะคุณ" เธอพูดแบบกันเอง "มี
   25   26   27   28   29   30   31   32   33   34   35