Page 12 - แสงสว่างสุดท้ายของชายแว่นดำ
P. 12
12
“กรี๊ด.............!! แล้วยายอ้วนฉุอัปลักษณ์นี่มันมีดีอะไรหนักหนา
ยะ มีแต่คนตาบอดเท่านั้นละที่จะมาหลงรักมันได้??” เธอกรีดเสียงร้องแสบ
แก้วหู..
แต่ค าสบประมาทนั้นหาได้ท าให้ชายแว่นด านั้นระคายเคืองโสต
ประสาทไม่ เขากลับหัวเราะอย่างสะใจที่สุดแม้แต่แฟนสาวพยายามจะห้ามแต่
ก็ไม่อาจท าให้เขาหยุดหัวเราะได้.. เมื่อเขาหยุดหัวเราะเขาก็ถอดแว่นด า
ออกเป็นครั้งแรกเผยให้เห็นดวงตาทั้งสองข้างได้ถนัดๆ...
“คุณเป็นหมอดูรึไงถึงทายแม่นจริง?..... ถูกของคุณผมตา
บอด!” เขาเผยให้เห็นดวงตาที่มีแต่สีขุ่นขาวไร้ซึ่งลูกตาด าอันเป็นเอกลักษณ์
ของผู้พิการทางสายตา หญิงสาวตะลึงกับภาพที่เห็นจนปากสั่น แต่วรวิทย์กลับ
ยิ้ม.... มันท าให้เขาสามารถเข้าใจกระจ่างในพฤติกรรมแปลกๆของชายแว่นด า
ทั้งหมดที่ผ่านมา เพราะชายแว่นด าเป็นคนตาบอดนี่เองจึงสามารถอธิบายทุก
อย่างได้อย่างลงตัว...
“ถึงผมจะตาบอด...!! แต่ผมก็โชคดีที่ได้พบกับคนที่มีความ
จริงใจและยอมรับในตัวตนของผมได้.... แต่คุณวรวิทย์ครับ! คุณเองยังมีสายตา
ที่ดีครบอยู่ทั้งสองข้าง ผมหวังว่าคุณคงจะไม่เอารูปลักษณ์ภายนอกที่สวยงาม
บางอย่างมาเป็นเกณฑ์ปกปิดดวงตาคุณให้มืดบอดจนมองไม่เห็นความเป็น
จริงหรอกนะครับ...?” ชายแว่นด าพูดจบเขาก็เดินออกจากร้านไป
“โอกาสหน้าเชิญใหม่นะครับ” เจ้าของร้านยิ้มและกล่าวค าอ าลา
ส่งอย่างสุภาพ ลึกๆในใจเจ้าของร้านเองก็คงสะใจไม่น้อยกับค าพูดฉีกหน้า
หญิงสาวที่ชายแว่นด าทิ้งท้าย..
สุนัขพันทางตัวนั้นเมื่อเห็นชายแว่นด าและหญิงอ้วนเดินออกมา
จากร้าน มันก็กระดิกหางพร้อมกับวิ่งอย่างดีใจไปคลอเคลียอยู่ที่ขาชายแว่นด า
นั้นก่อนที่หญิงอ้วนจะก้มลงเอาตะขอสายจูงติดเข้ากับปลอกคอของมันแล้วให้
ชายแว่นด าเกาะกุมไว้.. เมื่อเสร็จขั้นตอนแล้ว เจ้าหมาพันทางก็ออกเดิน
