Page 8 - แสงสว่างสุดท้ายของชายแว่นดำ
P. 8
8
พวกเขายังคงนั่งคุยกันถึงเรื่องราวต่างๆอย่างเรื่อยเปื่อย หากใครที่เดิน
ผ่านไปมาไม่รู้จักเขาทั้งสองดีแล้ว คงจะคิดเอาเองว่าทั้งสองเป็นเพื่อนรักที่
ไม่ได้พบกันนานเสียหลายปีจนต้องถามไถเรื่องราวกันอย่างเนิ่นนานเช่นนี้
พอวรวิทย์เผลอมองออกไปข้างนอกหน้าต่างก็พบว่าบัดนี่ท้องฟ้าได้มืดลงเสีย
แล้ว..
“เย็นป่านนี้แล้วหรือนี่!.... วันๆหนึ่งนี่มันท าไมผ่านไปไว
เหลือเกิน?” เขาพึมพ าเมื่อเห็นฟ้าเริ่มมืด
“ขอโทษครับ.. ไม่ทราบว่าตอนนี้กี่โมงแล้วครับ?” ชายแว่นด า
ถาม ท่าทางที่นิ่งเฉยนั้นกลับปรากฏความร้อนใจ ท่าทางเช่นนี้ใครๆก็เดาออก
ว่าชายแว่นด าก าลังคอยใครอยู่แน่ๆ... เขาแอบชื่นใจเล็กน้อยเพราะอย่างน้อย
ชายชุดด าก็ไม่ถึงขนาดที่นิ่งเป็นท่อนไม้ที่ไม่ว่ายังไงก็นิ่งอย่างนั้น..
“จะหนึ่งทุ่มแล้วครับ... หื๋อ! เดี๋ยวได้เวลาที่แฟนผมจะมาหาที่นี่แล้วนี่
นา แล้วคุณรอใครอยู่รึเปล่าครับ?” เขาลองถามดู ตั้งใจไว้ว่าถ้าชายแว่นด า
ไม่ได้รีบร้อนอะไร เขาจะได้แนะน าแฟนสาวให้รู้จักเพื่อนใหม่คนนี้ของเขา
เสียเลย..
“ผมก็รอแฟนอยู่เหมือนกันครับ.. อีกซักครู่คงจะมารับผมแล้ว
คือ..ได้เวลาท างานของผมแล้วน่ะครับ!” ชายแว่นด ายิ้มท่าทางมีความสุข วร
วิทย์คิดในใจว่าเขาทั้งสองมีจุดที่เหมือนกันมากมาย แถมรสนิยมในการคุยก็
เป็นไปในท านองเดียวกันจนเขาอยากรู้จริงๆว่ารสนิยมการชอบผู้หญิงจะเป็น
แนวเดียวกันหรือไม่เขาอยากรู้จริงๆ?... เวลาผ่านไปอีกกว่าครึ่งชั่วโมงจึงได้มี
ใครบางคนเปิดประตูร้านก้าวเข้ามา
“กรุ๊งกริ๊งๆ.........!!” เสียงกระดิ่งที่ดังสะท้อนตามหน้าที่ของมัน
ร่างๆนั้นเดินผ่านเจ้าของร้านที่ก าลังกล่าวทักทายอย่างไม่ใยดีในตัวเจ้าของร้าน
แม้แต่น้อย ร่างนั้นตรงมาที่โต๊ะของทั้งสองอย่างรวดเร็ว... ชายแว่นด าหันหูไป
ทางทิศทางที่เสียงฝีเท้านั้นก้องมาด้วยความหวัง แต่พอได้ยินเสียงส้นสูงที่
