Page 3 - แสงสว่างสุดท้ายของชายแว่นดำ
P. 3
3
“ครับ!..พอดีมีธุระนิดหน่อยน่ะครับเลยมาช้า ว่าแต่มีที่นั่งว่าง
เหลือไหมครับ?” เขายังคงมองไปมาหาที่นั่ง แต่ไม่ว่าจะดูอย่างไรที่นั่งก็เต็ม
หมดแล้ว.... เจ้าของร้านชะโงกหน้าออกมาจาก เคาเตอร์ชงกาแฟมองไล่หาที่
นั่งว่างจากแถวหน้าสุดไปยังหลังสุด... ในที่สุดก็เจอที่ว่างที่หนึ่ง!!
“นั่งรวมกับคนอื่นได้ไหมครับ คุณวิทย์?” เจ้าของร้านหัน
กลับมาถาม
“อ๋อ.. ได้ครับไม่มีปัญหา” เขาไม่ใช่คนถือตัวอยู่แล้ว การนั่งกับ
คนอื่นไม่ใช่เรื่องน่ารังเกียจเลยส าหรับเขา
“ซักครู่นะครับ.... คุณปิยะครับ คุณปิยะ?” เจ้าของร้านตะโกน
ข้ามฝูงชนไปยังชายที่สวมแว่นด าสนิทที่นั่งอยู่คนเดียวบนโต๊ะข้างบานกระจกติด
เบื้องนอก เขาเงี่ยหูฟังเสียงนั้นอยู่อึดใจหนึ่งแล้วจึงหันหน้ามาตามเสียง
เล็กน้อยก่อนตอบว่า
“ครับ.มีอะไรหรือครับ?”
“คือที่นั่งมันเต็มน่ะครับ..... ขอให้คุณวิทย์นั่งร่วมโต๊ะด้วยได้ไหม
ครับ?” เจ้าของร้านยังคงป้องปากตะโกนแข่งกับเสียงฝูงชนในร้านที่ส่งเสียงคุย
กันดัง หากพูดด้วยเสียงธรรมดาๆแล้วคงไม่มีทางที่จะสื่อสารกันรู้เรื่อง
“เชิญครับ!” ชายแว่นด ายิ้มกว้าง พร้อมกับกล่าวเชื้อเชิญอย่าง
สุภาพ
“ขอบคุณครับ” วรวิทย์ทรุดตัวลงนั่งด้วยความอ่อนล้าตรงข้าม
กับชายแว่นด า เมนูแนะน าอาหารของร้านวางอยู่บนโต๊ะอยู่แล้ว แต่เขาไม่
จ าเป็นที่ต้องพลิกมันขึ้นมาดูเลยแม้แต่น้อย เพราะยังไงเสียเจ้าของร้านก็จ า
เมนูอาหารที่เขาชอบทานเป็นประจ าไว้หมดแล้ว
เขาละสายตาจากเมนูนั้นมามองที่ชายแว่นด าเบื้องหน้า ชาย
แว่นด ายังคงนิ่งเงียบเหมือนเหมือนกับหุ่นโชว์ตัวหนึ่ง เขายังคงมองดูชายแว่น
ด าจนเวลาผ่านไปนานลูกค้าก็ค่อยๆทยอยออกไปจากร้านแต่ชายแว่นด าก็
