Page 2 - แสงสว่างสุดท้ายของชายแว่นดำ
P. 2
2
แสงสว่างสุดท้ายของชายแว่นด า
“กรุ๊งกริ๊งๆๆ.......!” กระดิ่งที่ถูกผูกไว้กับบานประตูส่งเสียงเตือนเจ้าของ
ร้านทุกครั้งที่มีลูกค้ารายใหม่ก้าวเข้ามาในร้าน มันเป็นสัญญาณบ่งบอกให้
เจ้าของร้านในเคาเตอร์หันไปยิ้มและกล่าวสวัสดีกับผู้มาใหม่อย่างเป็นกันเอง
ตอนนี้ร้านกาแฟแห่งนี้ต่างเนืองแน่นไปด้วยลูกค้าที่เข้ามาใช้บริการอาหารและ
หลบร้อนจากแสงแดดที่ส่งแสงแรงกล้ายามเที่ยงวัน... และที่ส าคัญรสชาติ
อาหารของร้านแห่งนี้เป็นที่ถูกปากทุกชนชั้น ยิ่งบวกกับรสชาติของกาแฟแสน
กลมกล่อมรสชาติเยี่ยมของเจ้าของร้านแล้ว จึงท าให้ร้านทั้งร้านแทบจะ
เบียดเสียดไปด้วยลูกค้าที่เข้ามาลิ้มลองกันอย่างแน่นขนัดทุกๆวัน..
วรวิทย์ขับรถเปิดประทุนสีแดงสดของเขามาจอดที่ริมฟุตบาท
เบื้องหน้าร้านนั้น เขามองเข้าไปในร้านดูฝูงชนที่เนืองแน่นภายในด้วยสีหน้า
บอกบุญไม่รับ ส าหรับตัวเขาแล้วร้านกาแฟร้านนี้ก็เหมือนกับบ้านหลังที่สอง
ของเขา เพราะเขาใช้บริการร้านนี้เป็นประจ าตั้งแต่สมัยเรียนมหาวิทยาลัยแล้ว
แต่วันนี้เขามีธุระเลยท าให้มาที่นี่ช้าจนเวลาปาเข้าไปถึงช่วงคนพักกลางวันแล้ว
... มองเข้าไปยังดูไม่ออกว่าจะมีที่ให้นั่งหรือเปล่า แต่ว่าไหนๆเขาก็อุตส่ามาแล้ว
อย่างน้อยก็ต้องลองเข้าไปดูก่อน....
เขาเดินเข้าไปในร้านด้วยท่าทางที่เหนื่อยอ่อนด้วยอากาศร้อนจัด แต่
พอสัมผัสกับไอเย็นจากเครื่องปรับอากาศที่เย็นฉ่ า และกลิ่นกาแฟที่หอมกรุ่น
ยั่วยวนอาการเหนื่อยล้านั้นก็แทบจะมลายหายไปในทันที เขาพยายามมองหา
โต๊ะที่ว่างๆนั่งพอดีกับที่เจ้าของร้านหันมาเจอเขาเข้าพอดี..
“อ้าว... สวัสดีครับวิทย์ วันนี้มาช้าจังนะครับ?” เจ้าของทักเขา
อย่างเป็นกันเอง
