Page 6 - แสงสว่างสุดท้ายของชายแว่นดำ
P. 6
6
คุณนี่ก็ยังอุตส่ามาเร็วกว่าผมอีกนะนี่... อย่างนี้ผมก็เสียแชมป์แล้วสิ.!!” เขา
แหย่ และชายชุดด าก็หัวเราะในมุขนั้น
“ผมก็มาอยู่ที่ร้านนี้ตั้งแต่สายๆทุกๆวันล่ะครับ เพียงแต่คุณไม่
สังเกตเห็นเท่านั้นเอง” ชายแว่นด าพูดจบก็ใช้มือคล าไปมาหาถ้วยกาแฟเย็นจน
เกือบจะกระแทกมันหล่นลงจากโต๊ะ วรวิทย์เริ่มสงสัยในพฤติกรรมนั้น..!!
“เอ่อ.. ขอโทษนะครับ คุณท างานอะไรหรือจึงได้ว่างตอนช่วง
กลางวันแบบนี้ทุกๆวัน.. หรือว่าคุณเป็นพวกนักเขียนนวนิยาย?” เขาแปลกใจ
ในตัวชายชุดด าจริงๆจึงลองถามดู
“เปล่าครับ!.... ผมเป็นครูสอนดนตรี” ชายชุดด าวางแก้วกาแฟ
ลง
“อ้อ..!!” เขาหายสงสัย
“ผมท างานตอนกลางคืนครับ สอนดนตรีให้กับพวกที่เขารักจะ
เรียนทางด้านนี้ในสถาบันสอนดนตรีที่หนึ่ง... ที่จริงสอนตอนไหนก็ไม่ต่างกัน
หรอกครับส าหรับผมน่ะ แต่คนที่เรียนส่วนใหญ่เขาเป็นพวกเด็กนักเรียน พวก
เขาเลยจะว่างตอนค่ าๆมากกว่า...” เขาหัวเราะ
“แต่ตอนกลางวันมันร้อนจนทนนอนไม่ไหว ผมเลยออกมานั่ง
ที่นี่เกือบทุกวันรอเวลาท างานน่ะครับ..!!” ชายแว่นด าพูดจบก็ก้มลงไปล้วงเอา
กล่องใส่แซคโซโฟนขึ้นมาจากใต้โต๊ะขึ้นมาอวดเขาด้วยความภูมิใจ ในขณะที่เขา
ก็ทึ่งพอกันเพราะเขาแทบจะไม่มีเพื่อนที่จะสามารถเล่นดนตรีได้เลย ทุกคนจะ
สนใจแต่เรื่องหุ้นหรือไม่ก็เรื่องกอล์ฟเท่านั้น...
“วันนี้ไม่ไปรับแฟนหรือครับ?” ชายแว่นด าถาม
“วันนี้ผมนัดเขาไว้ที่นี่ครับ... แต่เดี๋ยวเขามาก็คงต้องพาไปเที่ยว
อีกแล้ว เฮ้อ... ผู้หญิงนี่ก็น่าเบื่อนะครับ ไม่รู้ชอบซื้อของอะไรกันนักกัน
หนา?” เขาท่าทางเหนื่อยจริงๆโดยไม่ได้พูดเล่น
“ท างานยังไม่เหนื่อยเท่าสินะครับ.!” ชายแว่นด าหัวเราะ
