Page 11 - แสงสว่างสุดท้ายของชายแว่นดำ
P. 11
11
“ผมต้องขอตัวก่อนนะครับคุณวรวิทย์!” ชายแว่นด าก้มโค้งให้
ในขณะที่หญิงอ้วนคนนั้นเดินเขามาช่วยพยุงชายแว่นด า และส่งรอยยิ้มที่ใสซื่อ
ปราศจากการปรุงแต่งให้กับวรวิทย์..
“ครับ... แล้วพบกันใหม่” วรวิทย์ยิ้มกว้าง ตอนนี้ด้วยท่าทางของ
ทั้งสองเขาก็รู้แล้วว่าทั้งสองคนนี้มีความสัมพันธ์กันเช่นไร
“ขอบคุณนะคะที่ช่วยดูแลปิยะให้.. ขอบคุณมาก
ค่ะ” หญิงอ้วนยังคงกล่าวอย่างเป็นมิตรเช่นเดิม วรวิทย์พยักหน้าแทนค าตอบ
แต่ในใจลึกๆตอนนี้เขาเริ่มมีความรู้สึกถึงค าถามแปลกประหลาดในใจแล้วว่า
การที่เราจะรักใคร่ซักคนนี่รูปร่างหน้าตา สิ่งประดับสวยงามภายนอกมันส าคัญ
จริงๆหรือ? ถ้ามันเป็นเช่นนั้นจริงท าไมชายแว่นด าที่รักผู้หญิงอวบอ้วนคนนี้จึง
ท่าทางมีความสุข ในขณะที่เขาที่รักผู้หญิงที่หน้าตาสวยงามคนนี้กลับรู้สึก
เหนื่อยหน่าย?... ชายแว่นด าและแฟนสาวหันหลังให้และก าลังจะเดินจากไป
แฟนสาวของวรวิทย์ที่ท าหน้าเป็นงิ้วอยู่นั้นอยู่ๆก็โพลงออกมา...!!
“สมกันยังกับหมาวัด กับพันธุ์ทางขี้เรื้อน!!” เธอเย้ยหยัน ชาย
แว่นด าได้ยินเต็มสองรูหู เขาก าหมัดแน่นและหมุนตัวกลับมาผเชิญหน้ากับ
หญิงสาวอย่างหมดความอดทน..
“ครับ.. พวกเราทั้งสองคนเหมาะสมกัน” เขาสูดลมหายใจลึก
พยายามสะกดกั้นอารมณ์
“ผมอาจจะยุ่งไม่เข้าเรื่องในเรื่องส่วนตัวของคุณนะครับคุณ
วรวิทย์ แต่ผมคิดว่าพวกคุณต่างหากที่ไม่เหมาะสมกันเลย........... แม้แต่นิด
เดียว!! เหมือนกับคุณชายข้าหลวงผู้สูงศักดิ์ได้ลดตัวลงคบกับนางงิ้วไม่รู้จักพอ
ไร้ยางอายเสียจริงๆ!!!” ชายแว่นด ากล่าวอย่างไม่ไว้หน้า แต่วรวิทย์กลับรู้สึก
เห็นด้วย..
