Page 33 - แด่ เลออง แวร์ท

33

"เราไมบันทึกมัน" นักภูมิศาสตรพูด "เพราะมันเปนสิ่งชั่วคราวไม
ถาวร"
"หมายความวาอะไร'ไมถาวร'?" *

"หนังสือภูมิศาสตรเปนตําราที่มีคาที่สุด ไมมีวันลาสมัย การที่
ภูเขาเปลี่ยนที่ไปเปนของที่เกิดขึ้นนานครั้ง เชนเดียวกับการที่น้ําใน
มหาสมุทรเหือดแหงไป เราเขียนบันทึกไวแตสิ่งซึ่งคงอยูชั่วนิรันดร"
"แตทวาภูเขาไฟที่ดับแลว อาจจะคุขึ้นมาใหมอีกได" เจาชาย
นอยขัด "ไมถาวรแปลวากระไรนะ"
"การที่ภูเขาไฟจะดับหรือจะคุกรุนนั้น มีความหมายเหมือนกัน
สําหรับเรา สิ่งที่สําคัญอยูที่ตัวภูเขาซึ่งไมเปลี่ยนแปลง"
"แต,ไมถาวร,หมายความวากระไร" เจาชายนอยถามซ้ําเขาไม
เคยเลิกลมที่จะซักใหไดคําตอบแมแตครั้งเดียว
"หมายความวา ถูกคุกคามใหหายไปในเวลาอันใกล"
"ดอกไมของฉันถูกคุกคามใหหายไปในเวลาอันใกลหรือนี่"
"แนนอน"

ดอกไมของฉันไมจีรังยั่งยืน เจาชายนอยรําพึงกับตนเอง มันมี
เพียงหนาม ๔ คมเทานั้น เพื่อปองกันตนเองในโลกทั้งโลก และฉันไดปลอย
มันไวเดียวดายในโลกของฉัน นั้นเปนความรูสึกเสียใจครั้งแรกของเขา แต
เขาก็กลับทําใจแข็งขันใหม
"คุณจะแนะนําใหฉันไปเที่ยวชมที่ใดบาง" เขาถาม
"ไปชมโลกมนุษยซิ มันมีชื่อเสียงมาก" นักภูมิศาสตรกลาวตอบ
และแลวเจาชายนอยก็จากไป พลางคนึงถึงดอกไมของเขา

๑๖

ดาว ดวงที่เจ็ดก็คือโลกมนุษย