Page 50 - ศาสนาและหน้าที่พลเมือง ม.ต้น
P. 50

42

                             3.7  สังคหวัตถุ 4 คือ ธรรมที่เปนเครื่องยึดเหนี่ยวน้ําใจผูอื่น

                                  1)  ทาน การใหการเสียสละเอื้อเฟอเผื่อแผ
                                  2)  ปยวาจา การพูดดวยถอยคําที่ไพเราะ

                                  3)  อัตถจริยา การสงเคราะหทุกชนิดหรือการประพฤติในสิ่งที่เปนประโยชนตอ
               ผูอื่น

                                  4)  สมานัตตตา การเปนผูมีความสม่ําเสมอมีความประพฤติเสมอตนเสมอปลาย


                       สรุป หลักธรรมที่ชาวพุทธพึงปฏิบัติ คือ การละความชั่ว การทําความดี การทําจิตใจให
               แจมใสและการทําสมาธิภาวนา

                       การละความชั่ว คือ การไมทําบาปอกุศลทั้งมวล การถือศีล 5 หรือ ศีลอื่น ๆ ตามบทบาท
               หนาที่ของตนเอง การทําความดี มีความกตัญูกตเวทีตอผูมีคุณ ตอสังคมสวนรวม ประเทศชาติ
               ความขยันหมั่นเพียรในการงานอาชีพ ไมเอาเปรียบ คดโกงผูอื่น และการทําจิตใจใหแจมใส ไมคิด

               ทุกขโศกเศรา อันเกิดจากการเสื่อมของสังขาร โรคภัยไขเจ็บ ความอยากมี อยากเปน อยากไดตาง ๆ

               รวมทั้งการสูญเสียสิ่งที่รักตาง ๆ โดยใชหลักการทําสมาธิภาวนา

                     การเจริญภาวนา

                       การเจริญภาวนา เปนการพัฒนาจิต บริหารจิต หลักพระพุทธศาสนา เปนการสรางบุญบารมี

               ที่สูงที่สุด และยิ่งใหญที่สุดในพระพุทธศาสนา จัดวาเปนแกนแท
                       การเจริญภาวนามี 2 อยาง คือ สมถภาวนา และวิปสสนาภาวนา

                       1.  สมถภาวนา ไดแก การทําจิตใจใหเปนสมาธิ คือ ทําจิตใหตั้งมั่นอยูในอารมณเดียว ไม
               ฟุงซาน วิธีภาวนามีหลายชนิด พระพุทธองค บัญญัติเปนแบบอยางไว 40 ประการ เรียกวา กรรมฐาน 40

               ที่นิยม คือการ หายใจเขา บริกรรม พุทธ หายใจออก บริกรรม โธ เรียกวา อานาปานสติ ผูใดจะปฏิบัติ
               ภาวนาจะตองรักษาศีลใหบริสุทธิ์ตามฐานะ เชน เปนฆราวาส ถือศีล 5 ศีล 8 เปนเณร ถือศีล 10 เปนพระ
               ถือศีล 227 ขอ เพราะในการปฏิบัติสมถภาวนา นั้น ศีล เปนพื้นฐานที่สําคัญ อานิสงสของสมาธิมากกวา

               รักษาศีลเทียบกันไมได พระพุทธองค ไดตรัสวา  “แมไดอุปสมบทเปนพระภิกษุรักษาศีล  227  ขอ
               ไมเคยขาด ไมดางพรอย มานานถึง 100 ป ก็ยังไดกุศลนอยกวาผูที่ทําสมาธิเพียงใหจิตสงบนานเพียงชั่ว

               ไกกระพือปก ชางกระดิกหู” คําวา จิตสงบ ในที่นี้ หมายถึง จิตที่มีอารมณเดียวเพียงชั่ววูบ แมกระนั้น
               ยังมีอานิสงสมากมาย แตอยางไรก็ดี การเจริญสมถภาวนา หรือ สมาธิ แมจะไดบุญอานิสงสมากมาย

               มหาศาลอยางไรก็ไมใชบุญกุศลที่สูงสุดยอดในพระพุทธศาสนา การเจริญวิปสสนา (การเจริญปญญา)
               จึงจะเปนการสรางกุศลที่สุดยอดในพระพุทธศาสนาโดยแท
   45   46   47   48   49   50   51   52   53   54   55