Page 58 - ทักษะการเรียนรู้ ม.ปลาย
P. 58
49
“ผมมาขอซื้อเวลาที่ผ่านไป...ห้าปี” น ้าเสียงเขาแหบแห้ง และสั่นพร่าอย่างคนที่ป่วยหนัก “หมอบอก
ว่าผมมาหาหมอช้าไปห้าปี ไม่อย่างนั้นแล้วโรคนี้ก็พอจะมีทางรักษาหายและผมก็จะไม่ตาย”
คนต่อมาเป็นชายหนุ่ม หน้าตาดี แต่งตัวสะอาดสะอ้าน เพียงแต่ดูว่าหม่นหมองและหมดหวัง...
“ขอซื้อเวลาสามเดือน” เขาพูดกับชายขายเวลา “คุณรู้ไหม ผู้หญิงที่ผมรัก เธอไปเมืองนอกเมื่อสาม
เดือนก่อน เราคบกันมาเป็นปี แต่ผมก็ยังไม่เคยบอกรักเธอทั้ง ๆ ที่รักเธอมาก เธอไปโดยไม่รู้อะไรเลย”
ชายขายเวลามีทีท่าว่าเห็นใจ ฉันคิดว่าเขาเป็นนักขายที่มีความอดทนมากทีเดียว ที่จะต้องพบลูกค้าที่
ล้วนแต่มีปัญหาต่าง ๆ กันไป พร้อม ๆ กับนึกเสียดายแทนผู้ชายคนนี้ที่เข้าผ่านเวลาร่วมปีโดยเปล่าประโยชน์
แล้วเพิ่งจะเห็นคุณค่าของเวลาเหล่านั้น...เมื่อมันได้ผ่านไปแล้ว
ยังไม่ทันที่ชายหนุ่มคนนั้นจะก้าวพ้นประตูออกไป หญิงคนหนึ่งก็เดินสวนเข้ามา หล่อนสวมชุดไว้
ทุกข์สีด า ใบหน้ายังเปื้อนคราบน ้าตา ดวงตายังมีรอยบอบช ้า
“อยากได้เวลาค่ะ สักสองปี ปีเดียวหรือเพียงครึ่งปีก็ได้” หล่อนพูดด้วยน ้าเสียงที่โศกเศร้า
“ผมคิดว่า คุณคงมีปัญหาเกี่ยวกับเวลาในอดีตเหมือนคนอื่น ๆ” ชายขายเวลากล่าวขึ้น
“ค่ะ” หล่อนรับค าเสียงแผ่ว “คุณแม่ของดิฉันเพิ่งเสียเมื่อสองวันก่อน ท่านดีกับฉันมาก เลี้ยงดูอย่าง
เอาอกเอาใจ แต่ดิฉันยังไม่ทันที่จะท าอะไรให้แม่ชื่นใจเลย มีแต่ตั้งแง่ตั้งงอน ท่านก็มาด่วนจากไป”
“คุณเลยอยากซื้อเวลาที่ผ่านไปเพื่อท าดีกับคุณแม่ของคุณ”
“ค่ะ” หล่อนป้ ายน ้าตา
ฉันนึกเวทนาหล่อน เวทนาที่หล่อนมาคิดอะไร ๆ ได้ก็เมื่อสายไป ถ้าหากหล่อนได้ท าอะไรไปตั้ง
นานแล้ว ก็คงไม่ต้องมานึกเสียดายตอนนี้ วูบหนึ่งฉันจึงนึกย้อนกลับมาที่ตัวเอง
คนต่อมาเป็นเด็กหนุ่ม ใบหน้าเขายังอ่อนเยาว์ แต่พกริ้วรอยความกังวลไว้เต็มเปี่ยม “ต้องการเวลา
เท่าไรดีครับ” ชายขายเวลาถามขึ้นก่อน “สองปี” เขายิ้มอย่างอ่อนเพลีย “ผมอยากกลับไปตอนเลือกแผนการ
เรียนใหม่ ผมพลาดไปตอนนั้น บางทีผมอาจจะได้เริ่มต้นใหม่ด้วยดีจะได้เรียนวิชาที่ชอบแทนวิชาที่น่าเบื่อ
ตอนนี้”
แล้วเขาก็จากไป เมื่อได้สิ่งที่ต้องการแล้ว ฉันเห็นชายขายเวลาหลับลงในขณะที่ก าลังเว้นว่างลูกค้า
ต่อเมื่อฉันขยับตัวเขาก็ลืมตาขึ้น แล้วหันมายิ้มให้ฉัน ดวงตาเขาอบอุ่น...
เป็นเวลานานเท่าไรก็ไม่ทราบที่ฉันนั่งมองดูผู้คนเดินผ่านมา ล้วนแล้วแต่มีท่าทีวิตก กังวล ผิดหวัง
เสียใจ แล้วก็มาซื้อเวลาไป เพราะว่าพวกเขาได้พลาดสิ่งที่น่าจะได้ในอดีต
แล้วชายขายเวลาก็เปิดแฟ้ มพร้อมกับเงยหน้าขึ้นมาทางฉัน สักครู่จึงเดินมาทรุดตัวลงนั่งเก้าอี้โซฟา
ข้าง ๆ
“จะปิดร้านแล้วหรือครับ” ฉันถาม
“ครับ...ได้เวลาแล้ว”
