Page 59 - ทักษะการเรียนรู้ ม.ปลาย
P. 59
50
“ขอบคุณมากนะครับ ส าหรับวันนี้ ผมเห็นจะกลับเสียที” ฉันว่า แม้จะไม่แน่ใจว่าฉันจะกลับไปไหน
อย่างไร
“เชิญครับ...ขอให้คุณโชคดี จงใช้เวลาของคุณให้มีค่า จงเห็นความส าคัญของทุกวินาทีที่ผ่านไป ผม
หวังว่า...คงจะไม่ได้เห็นคุณมาที่นี่เพื่อซื้อเวลา” เขากล่าวในที่สุด
“ขอบคุณมากครับ ผมจะไม่ลืมคุณ...และที่นี่” ฉันลุกขึ้นยืน ทันใดไฟก็ดับวูบ
ฉันตื่นขึ้นมาด้วยความรู้สึกที่แปลกใหม่ เอื้อมมือไปรูดผ้าม่านหน้าต่างสีครีม พบว่าท้องฟ้ ายังไม่
สว่างดี และไก่ก็ยังไม่ขัน ฉันลุกขึ้นมาเก็บที่นอนและกระโดดเข้าห้องน ้าอย่างสดชื่นแล้วถึงกลับเข้ามานั่งที่
โต๊ะเขียนหนังสือตัวเดิมที่ฉันไม่เคยจริงจังด้วยมานานแล้ว คิดอยากจะฮัมเพลงไปด้วยซ ้าถ้าไม่ติดว่าจะ
ท าลายสมาธิในการอ่านหนังสือ
วูบหนึ่ง...ฉันรู้สึกดีใจที่ฉันยังมีเวลาเหลืออยู่ ยังไม่สายเกินไปที่จะเริ่มลงมือท าอะไร ๆ อย่างมี
ความหวัง ไม่เหมือนกับผู้คนเหล่านั้น...ที่ฉันพบที่...อาคารขายเวลา
มหาวิทยาลัย คือดินแดนที่ใครใครต่างใฝ่ฝัน
แม้เหนื่อยยาก..จะก้าวไปให้ถึงมัน ด้วยถือเป็นสิ่งส าคัญในชีวิต
ในสนามของการแข่งขัน ต่างมุ่งมั่นชิงชัยให้ได้สิทธิ์
ใช้ศรัทธาอันคมเข้มเป็นเข็มทิศ ถูกหรือผิดยังคงต้องลองท าดู
หวังเบื้องหน้ามีรุ้งทองงามผ่องใส ช่อดอกไม้ไมตรีคงมีอยู่
มีความรัก ความเริงรื่นให้ชื่นชู ทุกสิ่งสวยเลิศหรูดังวาดไว้
แล้วเมื่อการแข่งขันถึงจุดจบ ย่อมได้พบคนยิ้มชื่น คนร้องไห้
ต่างมีความมุ่งหวังความตั้งใจ หากไม่ได้ดังหมายมาดอาจท้อแท้
แต่จะมีใครบ้างไหมที่ได้รู้ ความหมายของชีวิตอยู่ที่ใดแน่
เท่านี้หรือเรียกได้ว่าชนะ-แพ้ อันเกิดแต่มายาค่านิยม
ต่อเมื่อถึงพรุ่งนี้ของชีวิต อาจได้คิดเห็นจริงทุกสิ่งสม
การแข่งขันครั้งใหม่ในสังคม ได้ชมผู้ชนะอย่างแท้จริง
