Page 50 - MF1869 COMPLETO_Neat

• Actitude persoal, o comportamento Jaume Trilla define ocio como:
que adopta o individuo fronte a un
tempo desinteresado, satisfactorio e de
reencontro consigo mesmo, ao cal “se
entrega de maneira voluntaria”.
• Conxunto de ocupacións ou práctica de
actividades que aparecen condensadas
no famosas tres D: “descanso, diversión,
desenvolvemento”.
Manuel Cuenca aporta outras dimensións
ou característica que ten o ocio:
• Compoñente lúdico, entendido como
diversión, distracción, xogo... que
resulta necesario para o equilibrio físico
e psíquico do individuo.
• Dimensión medio ambiental, que
se refire á localización concreta de
calquera actividade de ocio dentro do
contexto territorial e ecolóxico en que
se desenvolve, polo cal é influenciado
de modo máis ou menos directo.
• Desenvolvemento creativo, entendido
como a posibilidade de autoformación
e adestramento de destrezas
habilidades que permite o ocio a través
da práctica de accións automotivadas e
gratificantes.
• Dimensión festiva, ou vivencia
extraordinaria do ocio xunto
comunidade, que impulsa a construír
un espazo recreativo de carácter social,
a partir da experiencia cooperativa e a
expresión de sentimentos colectivos.
• Carácter solidario do ocio, que
promove a necesidade humana de
abrirse, comunicarse e entregarse aos
demais, participando e facendo partícipe
a todo o mundo do que chamamos
“desenvolvemento comunitario”.
“O ocio consiste nunha forma de utilizar
o tempo libre mediante unha ocupación
autotélica e autónomamente elixida e
realizada, cuxo desenvolvemento resulta
pracenteiro ao individuo.”
Este modelo de conducta desenvólvese en
torno a tres eixos fundamentais:
• A autonomía refírese á liberdade de
elección –ou polo a súa percepción-
sobre o que quero facer no meu tempo
libre, tendo a posibilidade de escoller a
forma en que vou facelo, baixo a miña
enteira responsabilidade.
• O autotelismo significa que a actividade
de ocio ten remate en si mesma e non
busca obter máis nada que o simple
deleite de realizala.
• O ocio debe supoñer un quefacer
pracenteiro, satisfactorio, gratificante.
Seguindo a formulación de Dumazedier,
López Andrada e outros, distinguen varios
e niveis de aproveitamento do ocio, segundo
sexa máis ou menos edificante para a
persoa. Estes niveis son cinco:
á
50