Page 45 - MF1869 COMPLETO_Neat

O MITO DA CIVILIZACIÓN DO OCIO. Nunha sociedade que, tanto no terreo dos
feitos como no dos valores, esixe o traballo
As expectativas de redución crecente das para poder acceder a unha vida digna,
xornadas laborais e do cómputo global do quen non o ten dificilmente pode gozar do
tempo de traballo foron crecendo, chegando potencial positivo do ocio e do tempo libre.
ata, xa na segunda metade deste século, En realidade, é fundamentalmente certa a
ha facer albiscar a posibilidade da chamada paradoxa de que quen por estar despedido
“civilización do ocio”. Unha sociedade na que dispón de todo o seu tempo, carece
o traballo obrigado e penoso reduciuse á efectivamente de ocio e de tempo libre.
mínima expresión, e o home e muller podería
dedicar xa a maior parte do seu tempo a Se nos atemos á definición de Aristóteles
ocupacións pracenteras, as actividades de ocio (“estar libre da necesidade de estar
individual e socialmente creativas, á cultura, ocupado”), o parado carece de ocio real,
á convivencia... pois estando desocupado non está libre da
necesidade de traballar.
É unha utopía que para algúns se ía
albiscando posible e que, para outros, É por iso que algúns prefiren falar de tempo
consiste só, como veremos despois, nun desocupado ou de tempo non desexado no
mito ata dubidosamente desexable. caso dos parados e doutras persoas para
quen a desocupación non é nin unha elección
De todos os xeitos, a redución do total de nin un privilexio, senón unha desgraciada
horas de traballo no curso da vida é un feito. imposición.
A informatización, a robotización e, en xeral,
as novas tecnoloxías incidiron e seguirán Na nosa sociedade, para a maior parte da
incidindo no sentido desta tendencia. poboación, a necesidade de traballar precede
á posibilidade de goce do ocio.
Con todo, varios factores, entre os que
poden destacarse a crise económica que se Por iso, como xa avanzabamos, algúns
iniciou nos setenta ou deron ó traste coas se preguntaron se, no caso de que fose
optimistas previsións respecto daquela realmente posible, sería desexable
idílica sociedade do ocio. unha sociedade de tempo libre; unha
sociedade na que as vacacións non fosen
Sen dúbida, en relación ó tempo libre o a excepción do ano senón case a norma,
problema máis relevante que a crise xerou unha sociedade en cuxo tempo primasen o
foi o aumento tan considerable do sector de consumo, a televisión, os hobbies ou a pura
despedidos da poboación. Abofé, a redución contemplación. O interrogante é se este tipo
real do cómputo xeral de horas de traballo de ocupación podería dar sentido á vida.
non se repartiu de forma homoxénea: xunto
a un sector que goza de sobreocupación Sexa como sexa, aparte dos cambios
coexiste outro que padece a subocupación estruturais que a situación cada vez
ou o desemprego total. esixe máis abofé -por exemplo, unha
redistribución máis equilibrada e xusta
E neste marco, o tempo libre dos segundos da carga de traballo-, precísanse tamén
non é xa, en case ningún sentido, un tempo cambios culturais e actitudinais.
desexado e de crecemento persoal senón
todo o contrario. A nova realidade e unha certa previsión
de futuro aconsellan, en primeiro lugar, ir
reducindo a aínda prevalecente mentalidade

45