Page 134 - รวมเล่ม บทที่ 1-252 Ebook
P. 134
110
เราจะพบว่าภาวะทั้งสอง ปล่อยวางคําสอนฮวงโป
จะมีลักษณะเป็นสุดยอด ออกจากจิตของเราด ้วย
แห่งกําลังธรรมและต่างก็เสริม ในฐานะที่เป็น"คําสอน
ซึ่งกันและกันเมื่อพิจารณา สุดท ้าย"แล ้วเราจึงจะ"ว่างแท ้"
ภาวะทั้งสองสลับกันอยู่เนืองๆ โดยสมบูรณ์
ก็จะเกิดความเข ้มข ้นแห่ง
กําลังธรรมเกิดเป็นมหาวสี 3) คําว่า"หลักการ"
นําเข ้าสู่การเข ้าถึงธรรมชาติ เป็นคําที่เป็นตัวแทน
แท ้อย่างสมบูรณ์และมั่นคง ของคําสอนทุกชนิด
ต่อไป
ฉะนั้น คําว่า"หลักการ"
■■บทเรียน#93■■ จึงควรเป็นคําที่จะประทับใจ
============== เราอย่างยิ่ง ในฐานะที่เป็น"
●"จงทําให ้หลักการ มายา"ในฐานะที่"ไม่มีอยู่จริง"
ทั้งหลายหยุดแกว่ง" เมื่อใดที่จิตของเราปราศจาก
"หลักการ"เมื่อนั้น จิตของเรา
1) หมายถึง... ก็จะ"ว่าง" จากมายา
การทําจิตของตนให ้ว่าง ไปแล ้วเป็นส่วนใหญ่
แล ้วเหตุการณ์ทั้งหลาย
ก็จะหยุดวุ่นวาย ■■บทเรียน#94■■
ด ้วยตัวของมันเอง ============
2) "หลักการ" "ทฤษฎี" ●*จิตของทุกคน
"คําพูด" "คําสอน" "ว่าง"อยู่แล ้ว
"ตํารา" ฯลฯ ■อันเนื่องมาจาก
ทั้งหลายในโลก "คนส่วนมาก"
ล ้วนแล ้วแต่เป็นมายา 1) "คนส่วนมาก"....
ไม่มีตัวตนจริง ขี้ขลาดต่อการทําจิตตนให ้ว่าง
ไม่เว ้น แม ้แต่ กลัวพลัดตกลงไปในความว่าง
"คําสอนฮวงโป"เอง เขาไม่ทราบว่าจิตของตน
เป็นความว่าง มันว่างอยู่แล ้ว
กล่าวคือ เมื่อเราศึกษา
คําสอนฮวงโป จนเข ้าใจ คนโง่....
และเข ้าถึงแล ้ว เราก็ต ้อง มัวหลบหลีก"ปรากฏการณ์"
