Page 173 - รวมเล่ม บทที่ 1-252 Ebook
P. 173
149
ของสรรพสิ่งทางร่วมที่หนึ่ง ไม่ว่ารูปหรือนาม เป็นสิ่ง
กับทางร่วมที่สองนั้นแยกกัน ที่ไม่มีตัวตนจริงแม ้กระทั่ง
เดินทางร่วมที่หนึ่ง เมื่อพบข ้อ ปัจจัยสี่ ที่คนเราต ้องการอย่าง
ธรรมสูงสุดที่จะเปลี่ยนชีวิตให ้ มากจิตก็ไม่ไปยึดถือ เป็นตัว
เห็นภัย ของการเกิด เป็นตน
ก็เห็นเป็นอาหารธรรม อัน เมื่อจิตไม่ยึดถือ
โอชะ จิตก็มีอิสรภาพสูงสุด
เพราะจิตไม่ไปจับฉวย
ส่วนทางร่วมที่สอง ยึดหน่วง ไม่เป็นทาสของสิ่ง
กลับมองตรงข ้ามว่า ธรรมะ ใดแปลว่าจิตว่าง หรือเข ้าถึง
ที่ว่านั้นเป็น"ของแสลง" ความว่าง ความว่าง คือ
อาหารแสลง ซึ่งน่าเบื่อ ไม่ อิสรภาพ
อยากฟัง ไม่อยากเฉียดกราย
หรือเข ้าใกล ้ ต่างพากันลุ่ม ขอยํ้าว่า จิตไม่เป็นทาสของ
หลงในโลกียะสุขซึ่งพวกเขา อะไรจิตก็มีอิสรภาพ เป็นจิต
เห็นเป็นอาหารอร่อย ว่าง
แต่หารู้ไม่ว่า เป็นอาหารที่อาบ ●ความว่างแท ้ คือความว่าง
ยาพิษแห่งความทุกข์ทรมาน สูงสุดจิตจึงมีอิสรภาพสูงสุด
แบบมาราธอน มีประสิทธิภาพสูงสุด
คือสุข สลับทุกข์หนัก กัน มีกําลังและปัญญาสูงสุด
ต่อไปฉะนั้น ทางที่หนึ่ง กับ ทําอะไรก็ได ้ดี
ทางที่สองจึงเป็นทางแยกกัน
โดยปริยาย ●ท่านพุทธทาส จึงได ้กล่าวไว ้
●ถือเป็นข ้อคิด ซึ่งสรุปได ้แค่ เมื่อหลายสิบปีก่อนๆท่านจะ
เพียงว่า "มันเป็นเช่นนั้นเอง" มรณภาพว่า "ให ้ทํางานด ้วย
จิตว่าง"
■■บทเรียน#126
=============- คือ การทํางานด ้วยความไม่
��"ความว่างแท ้ คือ ยึดถืออะไรอยู่ จิตนั้นกําลังมี
อิสรภาพสูงสุด อิสระที่สุดมีปัญญามากที่สุด
มีปัญญาและอานุภาพสูงสุด" สะอาดที่สุด สว่างที่สุด และ
สงบที่สุด
● การเห็นว่าทุกอย่าง
จิตที่ไม่ได ้เป็นทาสของอะไร
