Page 176 - รวมเล่ม บทที่ 1-252 Ebook
P. 176
152
คือ "ในสิ่งที่มิได ้เป็นความว่าง จะต ้องมีสติฯปรับความเป็น
แท ้เข ้ามาปะปน" กลางที่ถูกต ้องพอดีไม่ตึงหรือ
หย่อนไป ประคองให ้อยู่ใน
อันจะทําให ้เป็นการหลงทาง แนวทางที่ถูกต ้องของความ
หรือเป็นอุปสรรคทําให ้เนิ่นช ้ า ว่างแท ้
หรือเป็นการลดทอนอํานาจจิต ในที่สุดเมื่อถึงขั้นสูงสุด
คือความว่างแท ้แล ้ว
●การใช ้ ข ้อ1.ควบคู่กับข ้อ2.
คือการใช ้ สติฯควบคู่กับ มัชฌิมา จะอยู่กับ
มัชฌิมาฯ ความว่างแท ้อย่างเดียว
เปรียบประดุจกับ กล่องเข็มทิศ ปราศจากรูปนามความคิด
ที่ไม่ว่าเราจะโยนไปในขัน อายตนะหกสัมผัสไม่ได ้ฯลฯ
ในบ่อ แม่นํ้า ทะเล
หรือในมหาสมุทร หรือเรียกได ้ว่า ในที่สุด
เข็มทิศ ก็จะยังคงจะชี้ แม ้คําบัญญัติว่า"มัชฌิมา"
ไปในทิศทางเหนือ-ใต ้ ก็หายไปในความว่างแท ้
ที่ถูกต ้องอยู่เสมอ
■■บทเรียน#129
ทําให ้ไม่หลงออกนอกลู่นอก =============
ทาง �� "ความจริง"
ที่กลมกลืนกับ"ความว่าง
●●ในทางๆนี้ มัชฌิมาฯ แท ้"
เป็นกฏแห่งธรรมชาติ
ในหมู่ผู้ปฏิบัติความว่างแท ้ 1) "สูงสุด" คืนสู่ความว่างแท ้
ในระดับต ้นๆ มัชฌิมาฯ คือตรง 2) ใน"ความว่างแท ้"
กลางระหว่าง การทําความดี 2.1ไม่มีอะไร(ปราศจากรูป
(+ ละเว ้นชั่วและทําใจให ้ นาม) และ
บริสุทธิ์)กับการเข ้าใจเข ้าถึง 2.2 ไม่มีอะไรที่ต ้องลุถึง
ความว่างแท ้ฉะนั้น ในระหว่าง ฉะนั้น
ที่เราพิจารณาจิตหรือการ 2.3 ไม่มีอะไรลุถึงอะไร
ถ่ายทอดจิต จะมีการเลื่อน
ไหลของจิต จากระดับต ้นๆ 3)"อายตนะหก"
ไปสู่ความเข ้าใจเข ้าถึงความ ไม่อาจสัมผัส
ว่างแท ้ในระดับสูงขึ้นๆ เราก็
