Page 267 - รวมเล่ม บทที่ 1-252 Ebook
P. 267
55
การปรุงแต่งเป็นเพียงส่วนหนึ่ง มองไม่เห็น/ก็ลืมตามอง
/นอกจากนั้นก็ยังมีการยึดมั่น ให ้เห็นเสียสักหน่อย
ถือมั่น การหลงผิดฯลฯ
แยกจากการปรุงแต่ง จึงเป็นคนละเรื่องกัน ที่ต ้อง
เพื่อความชัดเจน แยกออกจากกัน แต่สามารถ
กระทําร่วมกันพร ้อมกันไปได ้
*ถาม 2) อย่างกลมกลืน
หากคนจะมุ่งแต่ทําให ้เกิด ไม่แปลกแยก
ความว่างโดยไม่ต ้องประกอบ
คุณงามความดี(ที่ถือว่าเป็น *ถาม 3)
มายา)ได ้หรือไม่ครับ? ขอถามอาจารย์ค่ะ
ความว่างนี้หมายถึง
#ตอบ 2) การที่เราเข ้าไปรับรู้ความว่าง
การเป็นปุถุชน เป็นมายา โดยมิได ้ตั้งใจหรือเจตนา
เป็นมายาที่ต ้องมีหน้าที่ จะเข ้าไปสู่ความว่างนั้น
ปฏิบัติตามกฎของจักรวาล แม ้กายเราจะยังเคลื่อนไหวอยู่
หรือของโลก คือรักษา แต่ก็รู้แค่เพียงชั่วขณะ
ความสงบเรียบร ้อยของตนเอง โดยจิตปราศจากความคิด
และสังคมที่ตนอยู่ สรุปรวม เหมือนลึกเข ้าไปสู่ความว่าง
คือมีหน้าที่ไม่เบียดเบียน จากทุกสิ่ง ?
ตนเองและผู้อื่น ที่เรียกว่าการ
ทําความดีต่างๆ ก็ทําไป โดยมี #ตอบ 3)
กฏแห่งกรรม(ที่ก็ยังถือว่ากฏนี้ เป็นคําถามที่ดี
ก็เป็นมายาเช่นกัน) ก่อนอื่นต ้องเข ้าใจก่อนว่า
เป็นตัวกํากับ ความว่างแท ้ เป็นทั้งหนึ่ง
และเป็นทั้งหลายซับหลาย
ส่วนเรื่องความว่างแท ้นั้น ซ ้ อนเหมือนปรอทหรือหยดนํ้า
เป็นเรื่องของการทําความ บนใบบอนที่แยกตัวออกเป็น
เข ้าใจหรือการทําความรู้แจ ้ง มายาต่างๆก็ได ้
หรือการเข ้าถึง.... มารวมตัวกันเป็นหนึ่งเดียวก็ได ้
ในสัจธรรมสูงสุด คือ
ธรรมชาติแท ้ หรือความว่างแท ้ ตัวมายาต่างๆ เช่นสิ่งไม่มีชีวิต
ซึ่งมีอยู่แล ้ว ตลอดเวลา และสิ่งมีชีวิต เช่นตัวเรา
ตรงหน้า แต่เรา
