Page 269 - รวมเล่ม บทที่ 1-252 Ebook
P. 269
57
เราจะถือว่าความดีคือพาหะ
ที่นําไปสู่ความหลุดพ ้น แล ้วก็ปรุงแต่งกันต่อต่อไป
แล ้วจึงจะละดีออกเสีย ไม่มีจบสิ้น เหมือนกับ
จะเป็นความคิดที่ถูก การว่ายนํ้ากลางมหาสมุทร
หรือไม่ครับ.. ที่ว่ายนานสักเท่าไร ก็ไม่ถึงฝั่ง
ขออภัยครับที่ถามมาก ตกเป็นทาสของความพยายาม
ที่ไม่รู้จักจบจักสิ้น
#ตอบ
===== เคยคิดนอกกรอบ
1) จะมองในแง่ว่าจิตเป็นสิ่ง หรือทวนกระแสบ ้างไหมว่า
เดียวกับอารมณ์ก็ได ้ เพราะจิต การหยุดความเคลื่อนไหว
เป็นเครื่องรับรู้อารมณ์ เมื่อจิต ของจิตเสียอย่างเด็ดขาด..
ไม่เคลื่อนไหว ก็คือการไม่รับรู้ การหยุดใช ้ ปัญญาเป็นสิ่ง
อารมณ์ใดๆทั้งสิ้น วิเศษสุดกว่า
แต่ทั้งหมดนั่น เป็นเรื่องของ หยุดว่าย แล ้วขึ้นเรือที่จอด
ทางๆโน้น ที่เป็นคําสอน ทอดสมออยู่ข ้างๆ
ที่มีบัญญัติต่างๆนาๆ หยุดปรุงแต่ง
หยุดทั้งความฉลาด
แต่ทางๆนี้ ไม่สนใจขั้นตอน และความโง่เสีย
ไม่สนใจรายละเอียดที่เป็นมา หยุดหลงผิดคิดว่า
ยา ทั้งหลาย พยายามลัดทอน มีสองสิ่งคู่กันตรงข ้ามกัน
มายาทั้งหลาย มองให ้ทะลุเลยจาก...
ออกให ้หมด หรือเหลือน้อย สิ่งสองสิ่ง ตรงกันข ้ามกัน
ที่สุดหรือสั้นที่สุด เหล่านี้ขึ้นไปอีก
เช่น การถ่ายทอดจิตแก่ตัวเอง
"หยุดการเคลื่อนไหวของจิต ทะลุดี ทะลุชั่ว ขึ้นไปอีก
เสียอย่างเด็ดขาด" เพราะเป็นดีชั่วในขั้นมายา
เท่านี้ก็กินความไปทั้งหมด ดีชั่วยังเป็นมายา ไม่ว่าดีชั่ว
ทั้งสิ้น ไม่มีอะไรเหลือให ้ ประเภทไหนๆทั้งนั้น
ปรุงแต่งได ้อีกต่อไป
ถ ้าทําได ้ ก็ให ้หยุดคิด
คนเรามักจะเคยชินกับการใช ้ หยุดเคลื่อนไหวจิต
ปัญญาเพื่อปรุงแต่ง คิดเท่าไรก็ไม่รู้
ว่าเป็นสิ่งวิเศษสุด หยุดคิดจึงรู้
