Page 74 - รวมเล่ม บทที่ 1-252 Ebook
P. 74
50
#บทเรียนที่ 40 ดังเช่นคําว่า"ศาสนา"
=========== ให ้เกินความจําเป็น
"อะไรที่รกรุงรัง
ก็ขนออกไปเสียบ ้าง" ทั้งๆที่ตนเองก็ไม่ต ้องการไป
แข่งขันกับใครไม่ต ้องการไป
โดยที่ตัวของ"จิตว่างเดิมแท ้" ทุ่มเถียงทะเลาะกับใคร ว่าใคร
มันว่างจริงๆ ขนาดที่ว่า ดีกว่าใครซึ่งเป็นการเพิ่มอัตตา
มันว่างจากรูปนามทุกสิ่ง หรือ ยึดดี ติดดีไม่ปล่อยวาง
มันว่างจากความว่างอีกต่อ จนถูก"ดี"กัดเอาไว ้ไม่ยอม
หนึ่ง ปล่อย
แต่ปัจจุบัน จะเห็นได ้ว่า
มันมีสิ่งรกรุงรังรอบๆตัว จึงเป็นเรื่องที่ไม่จําเป็นต ้อง
มันมากมาย เกินความจําเป็น เสียเวลาไปกับสิ่งไร ้สาระ
จึงขอให ้ขนออกเสียบ ้าง เป็นสิ่งที่เป็นโทษ
มีสองส่วน ดังนี้... และเป็นส่วนเกินเหล่านี้
*1) ตามที่เคยถูกจัดให ้ ไร ้ประโยชน์...
เป็นศาสนาพุทธ สู ้ เอาเวลา ไปปฏิบัติโดยตรง
มหายานพิเศษ ในส่วนที่เกี่ยวกับตนเอง
มุ่งอนัตตา ว่ามีจริตชอบแบบไหน
ก็ขอให ้ขนเอาคําว่า เป็นปัจจัตตัง จะดีกว่า...
ศาสนาฯลฯออกไป สรุปคือ...
ให ้รู้ว่ามีทางๆนี้ อยู่อีกหนึ่ง
ขอเป็นแค่ความรู้ธรรมดา ทางใครมีจริต ในทางๆนี้
ที่ไม่ธรรมดา ก็ลองมารับทราบความรู้
(แต่มีคุณค่าต่อความเป็น ธรรมดาที่ไม่ธรรมดา เช่นนี้ดู
มนุษย์อย่างมหาศาล)
ก็เท่านั้น...
จะได ้ดํารงตนเป็น หมดเรื่องราวเพียงเท่านั้น
simple ธรรมดาๆ
แบบสบายใจ... *2) ผลพลอยได ้จากการตัด
ไม่ไปใช ้ รูปบัญญัติ หรือขนเอาสิ่งที่ไม่จําเป็น
นามบัญญัติ ออกไปหรือการถ่อมตน ขออยู่
อย่างสภาวะที่เป็นธรรมดา
