Page 86 - รวมเล่ม บทที่ 1-252 Ebook
P. 86
62
*เป็นหนึ่ง อาจจะพูดได ้ว่า
======= ความเจ็บป่ วย ที่รู้ ที่มองเห็น
คือ...พิจารณาในแง่วิมุต การ ตามลักษณะอาการนะ
หลุดพ ้นเป็นธรรมสูงสุด เป็น รู้จริง มองเห็นจริง
อนัตตา คือความว่างเป็นหนึ่ง แต่ความเจ็บป่ วย มันไม่มีจริง
เดียว ไม่มีขอบเขตไม่มีสิ่งหนึ่ง
สิ่งใดแม ้อนุภาคเดียวไม่มีรูป อนึ่ง อาจอธิบายยกตัวอย่าง
นาม ไม่มีการเคลื่อนไหวไม่มี ความเป็นหนึ่ง และ...
ความสับสน ความว่างสิงซึม
อยู่ทุกแห่ง มีเนื้อหาเป็นหนึ่ง ความเป็นหลายซับหลายซ ้ อน
เดียว ไม่อาจแบ่งแยกเป็นฝัก นี้โดยเปรียบเทียบได ้กับ
เป็นฝ่ ายโดยเด็ดขาด ไม่มีการ นํ้าปรอทหรือนํ้าค ้างบนใบบัว
กําเนิด และการถูกทําลาย ที่แยกตัวออกไปหลายก ้อน
แล ้วกลับมารวมเป็นก ้อนดียว
*เป็นทั้งหลายซับหลายซ ้ อน กันในที่สุด
================
คือ...พิจารณาในแง่สมมุติ ***บทเรียน#51***
ยังไม่เป็นธรรมสูงสุด ==============
ยังมีอัตตา หรือมายา "คนละทางกัน"
ปะปนอยู่กับความว่าง
*มีผู้ตั้งข ้อสังเกต ว่า
ก็คือ มายาถือกําเนิดมาจาก ทางๆนี้ ไม่ได ้ผ่าน
ความว่าง ศีล สมาธิ ปัญญา
มายากับความว่าง ถือเป็น..
อันหนึ่งอันเดียวกัน บ ้างก็ว่าเข ้าไม่ถึง "จิต"
เพียงแต่มายา เกิดจากความ ใครอยากทํา ก็ทําได ้
หลงไปคิด ยึดมั่นถือมั่น ปรุง
แต่งให ้เป็นตัวตนขึ้นมาซึ่ง บางคนทําจิตให ้ว่างๆ
ความจริงมายา ไม่มีตัวตนจริง ได ้เป็นเดือนๆ ไม่ได ้
ใช ้ ปัญญาฯลฯ
จึงมีคํากล่าวขึ้นมาว่า
"ที่เห็นนะเห็นจริง ข ้อสังเกตต่างๆ
แต่สิ่งที่ถูกเห็น มันไม่จริง" เหล่านี้ เป็นการใช ้
ในเรื่องความเจ็บป่ วย
