Page 20 - แง่มุมความรัก
P. 20
ความเงียบเข้ากั้นกลางระหว่างทั้งสอง ไม่ทราบล่วงเลยไปกี่นาที
ค่อยถูกท�าลายด้วยเถ้าแก่เจ้าของร้านที่น�าโอเลี้ยงมาเสิร์ฟ
ดวงตาชายเฒ่าจับจ้องของเหลวสีด�าตรงหน้า ความซึมเซาเจือจางอยู่
ในแววตา แล้วจู่ๆแกก็พูดขึ้น
“เอ็งรู้ไหม ข้ากับยายสมรพบกันครั้งแรกเพราะโอเลี้ยง”
สีหน้าไอ้เจ๋งค่อยกลับมาเรียบเฉย มันส่ายหน้าเบาๆแทนค�าตอบ
“สมัยเมื่อก่อน–” ตาเจียมเริ่มเล่า “เมื่อแรกสุดที่ข้าย้ายเข้ามาอยู่ที่นี่
ครั้งแรก ข้าไม่รู้ที่ทางที่นี่เลย จึงเข้ามาที่ร้านกาแฟที่เมื่อก่อนเคยตั้งอยู่ตรงหน้า
ตลาดนู่นแน่ะ ข้าตั้งใจจะเข้าไปเพื่อกินโอเลี้ยงสักแก้วแล้วถามทางเฉยๆ และ
เป็นที่นั่นแหละที่ข้าได้พบกับยายสมรครั้งแรก”
รอยยิ้มบางๆ ผุดขึ้นบนใบหน้าเหี่ยวย่น
“หล่อนเป็นลูกสาวของเจ้าของร้านกาแฟนั่น ภายแรกที่ข้าเห็นหล่อน
หล่อนก�าลังวุ่นอยู่กับการช่วยงานพ่อของตน ข้าแอบมองหล่อน ไม่อาจละ
สายตาจากหล่อนได้ ใบหน้าหล่อนไม่ได้สวยสดงดงามถึงขนาดที่ชายใดพบเห็น
เป็นต้องเหลียวมอง หากแต่มีเสน่ห์บางอย่างที่ดึงดูดให้ข้าจับจ้องมองอยู่อย่างนั้น
ความคิดเรื่องการถามทิศถามทางพลันหายไปสมองของข้าหมดสิ้น ถูกแทนที่
ด้วยรอยยิ้มทรงเสน่ห์ของหญิงสาวผู้นั้นแทน”
“ครู่หนึ่งเหมือนหล่อนจะรู้สึกตัวว่าก�าลังถูกจ้องมองหรือกระไรไม่ทราบ
จู่ๆหล่อนก็หันหน้ามาทางข้า ทันทีที่เราสบตากัน ข้ารู้สึกได้ถึงประกายบางอย่าง
วาบขึ้นในแววตาของหล่อน สายตาของเราหยุดนิ่ง จับจ้องกันและกัน
วินาทีนั้นเหมือนดั่งโลกทั้งใบหยุดหมุน ข้ารู้สึกได้ถึงความอบอุ่น
แปลกประหลาดไหลเวียนอยู่ในตัว เราจ้องกันอยู่อย่างนั้นนานเท่าไรไม่ทราบ
จนเมื่อมีคนเดินมาชนข้าจึงรู้สึกตัวขึ้นได้ ด้วยอารมณ์เขินอาย ข้ารีบสั่ง
โอเลี้ยงกับหล่อน แล้วรีบเดินไปหาที่นั่ง
“ไม่กี่นาทีต่อมาโอเลี้ยงก็ถูกน�ามาวางที่โต๊ะของข้า และผู้ที่น�ามา
คือหล่อน! ข้าตกใจมาก หัวใจแทบหล่นไปอยู่ตาตุ่ม แต่ถึงกระนั้นเสียงเต้น
กัมปนาท ศรีเจริญพันธ์ 17
