Page 22 - แง่มุมความรัก
P. 22
กุมมือข้าไว้
“ ‘ฉันก�าลังจะไปแล้วตาเฒ่า’ หล่อนพูด น�้าเสียงเบาจนแทบกลาย
เป็นเสียงกระซิบ ‘แหวนนี่ที่แกให้ฉันจ�าได้ไหม ตอนนี้ฉันขอคืนให้แก’
“น�้าตาของข้าไหลลงมาไม่ขาดสาย แต่หล่อนกลับหัวเราะ
“ ‘อะไรกัน แค่นี้ก็ร้องไห้แล้วหรือ’ น�้าเสียงของหล่อนยังคงร่าเริงเช่น
ทุกครั้ง ‘แกเป็นคนเข้มแข็ง คอยดูแลฉันมาตลอด ฉะนั้นอย่าร้องไห้สิ’
“หล่อนเอื้อมมือมา ใช้ปลายนิ้วเช็ดหยดน�้าตาบนแก้มข้า สัมผัสนั้น
ยังคงนิ่มนวล ข้าไม่ได้เอื้อนเอ่ยวาจาใดตอบ ความรู้สึกบางอย่างมันมาจุกที่คอ
เสียเต็มเปี่ยม มือของหล่อนแตะอยู่ที่แก้มของข้าไว้จนสิ้นเรี่ยวแรง หล่อนจาก
ไปอย่างสงบ ใบหน้ายังคงระบายยิ้มอยู่อย่างนั้น”
ตาเจียมไม่อาจสะกดกั้นความรู้สึกไว้ได้อีก ความอาลัยอาวรณ์
ต่อคนรักกลั่นตัวเป็นน�้าตาไหลลงอาบแก้มของแก ไอ้เจ๋งยังคงนิ่งเงียบไม่กล่าว
อะไร รอจนตาเจียมสงบสติอารมณ์ได้ก่อนมันจึงถามออกมา
“ตายังจ�ายายสมรได้ดีใช่ไหม”
“แน่นอนสิ” ชายชราแปลกใจกับค�าถามของมัน
“ทุกรายละเอียดเลยหรือ”
“ทุกรายละเอียด!”
“ถ้าอย่างนั้น” มันยิ้ม “ตาก็ไม่จ�าเป็นต้องมีแหวนแล้วล่ะ”
ค�าพูดนี้สร้างความฉงนให้แก่ชายชรา
“เอ็งหมายความว่าอย่างไร”
“ฉันหมายความว่า” มันชี้ไปที่อกซ้ายของแก “ตาไม่จ�าเป็นต้องมี
แหวนหรอก ในเมื่อทั้งยายสมรและแหวนไม่ได้หายไปไหน ทั้งสองไม่เคยหายไป
จากหัวใจของตาเลยไงล่ะ”
ไร้สุ้มเสียงใดๆระหว่างคนทั้งสอง ประกายบางอย่างผุดขึ้นในดวงตา
ชายชรา แกค่อยๆ ยิ้มออกมา
“ไอ้ลูกหมาเอ้ย!”
กัมปนาท ศรีเจริญพันธ์ 19
