Page 120 - มนุษย์
P. 120
“พงพนากาเม?” ผมอ่านป้ายที่ตั้งอยู่เบื้องหน้า ผู้ใหญ่บ้านที่ยืนอยู่ข้างหน้า
มองมาที่ผม ก่อนจะถอนหายใจแล้วพูด
“ใช่แล้วล่ะพ่อหนุ่ม ป่าแห่งนี้ชื่อว่าพงพนากาเม แต่คนเฒ่าคนแก่เรียกมันว่า
ป่ากาม อยากรู้ไหม เพราะอะไร?” ผู้ใหญ่บ้านพูด ผมสังเกตเห็นลูกสาวของผู้ใหญ่บ้าน
ที่ยืนอยู่ข้างๆ กลั้นหัวเราะเบาๆ ในขณะที่คณะทัวร์คนอื่นๆก�าลังจดจ่อรอฟัง
ผู้ใหญ่บ้านพูดต่อ
“ชื่อนี้มีที่มา มีเรื่องเล่าที่เล่าต่อกันมาตั้งแต่สมัยบรรพบุรุษ ว่าป่านี้เป็นป่า
เดรัจฉาน ในอดีตเมื่อหลายร้อยปีก่อนหรืออาจจะมากกว่านั้น เคยมีอาณาจักรหนึ่งตั้ง
อยู่ที่อีกฝั่งของป่า แต่เกิดเรื่องขึ้น ท�าให้อาณาจักรนั้นล่มสลาย ส่วนสาเหตุของเรื่องก็คงจะ
เดาออกกันใช่ไหมล่ะ?” ผู้ใหญ่บ้านเว้นช่วงเล็กน้อยก่อนจะหัวเราะในล�าคอ แล้วพูดต่อ
“เพราะความร้อนรุ่มในกามราคะของเจ้าเมืองยังไงล่ะ ที่ท�าให้ผู้บริสุทธิ์ต้อง
จบชีวิตลง และท�าให้อาณาจักรถึงคราวต้องล่มสลาย... พอแค่นี้ก่อนละกัน ถ้ามัวเสีย
เวลาเดี๋ยวจะไม่มีเวลาดูให้ทั่ว” ผู้ใหญ่บ้านพูดจบก็เดินผ่านป้ายนั้นเข้าไปยังเส้นทางที่
ล้อมรอบไปด้วยป่าโดยไม่สนใจคณะทัวร์ที่ตามหลังว่าจะอยากรู้เรื่องราวต่อหรือไม่
สีเขียวของใบไม้ใบหญ้าที่ตัดกับดอกไม้สีต่างๆที่เบ่งบานไปตลอดเส้นทาง
ภูเขาน้อยใหญ่ที่โอบล้อมผืนป่าอันกว้างใหญ่นี้ ระหว่างทางมีเสียงร้องของนกเหมือน
กับต้อนรับคณะทัวร์เข้าสู่บ้านของพวกมัน ที่นี่คงเป็นหนึ่งในไม่กี่ที่ของประเทศไทย
ที่ยังมีธรรมชาติที่อุดมสมบูรณ์ขนาดนี้เหลืออยู่
เมื่อเดินมาได้สักพักจนเริ่มได้ยินเสียงน�้า ผู้ใหญ่บ้านก็บอกให้เราหยุดเดิน
ก่อนที่จะให้ค�าแนะน�าเรื่องความปลอดภัย เพราะระดับน�้าของน�้าตกที่ไหลเข้าไปในถ�้า
นี้มีความลึกพอสมควร และด้วยแผ่นดินไหวที่เกิดขึ้นไม่นานมานี้ ส่งผลให้ภายในถ�้า
เกิดทรุดลงไป ท�าให้ไม่สามารถพาเข้าไปชมภายในได้เพราะเกรงว่าจะเกิดอันตราย
ไม่นาน ถ�้าธาราก็เป็นที่ปรากฏต่อสายตาคณะทัวร์ สายน�้าที่ไหลจากหน้าผา
ด้านบนลงมา ผ่านปากถ�้ากระทบพื้นหินด้านล่างเป็นแอ่งน�้าก่อนจะไหลเข้าไปในถ�้า
เป็นทางยาวลึกเข้าไปข้างใน ทุกคนแยกย้ายกันตามอัธยาศัย บางคนก็ถ่ายรูปที่ปากถ�้า
บางคนก็นั่งเล่นน�้าข้างๆน�้าตก และบางคนก็ส�ารวจรอบๆ ในตอนนั้นผมสังเกตเห็นว่า
บัวตอง ลูกสาวของผู้ใหญ่บ้านมองผมอยู่ พอเธอเห็นว่าถูกผมมอง ก็ส่งยิ้มให้ผมก่อนที่
พีรณัฐ วินิจมโนกุล 117
