Page 125 - มนุษย์
P. 125
ผมสะดุ้งตื่นด้วยเสียงย�่าใบไม้ที่ดังใกล้เข้ามา ไม่มีเสียงดนตรีของการแสดง
โขน แปลว่าการแสดงคงจบลงไปแล้ว ทุกคนก็น่าจะเข้านอนกันหมดแล้ว
‘กรอบ...แกรบ.....กรอบ..แกรบ”
เสียงย�่าใบไม้ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ จนมาหยุดที่ข้างเต็นท์ของผม
“เข็มหรอ ใช่เข็มหรือเปล่า” ผมพูดเสียงดังให้ได้ยินไปถึงข้างนอก แต่กลับ
ไม่มีเสียงใดตอบรับ
“เข็ม นั่นเข็มใช่ไหม” ผมพูดให้ดังขึ้น แต่ยังคงไม่มีใครตอบกลับมา
ผมตัดสินใจจะเปิดเต็นท์ออกไปดู แต่ก็ต้องชะงัก เพราะมีเสียงตอบกลับมา
แต่กลับไม่ใช่เสียงเข็มอย่างที่ผมคิดแต่กลับเป็นเสียงใหญ่ๆ ที่หัวเราะค�ารามก้อง ก่อน
ที่เต็นท์ของผมจะสั่นและโยกไปมา ผมคว้ากล่องไม้ใส่กระเป๋าแล้วน�ามาสะพาย ก่อน
จะรีบเปิดเต็นท์และวิ่งออกไปโดยไม่สนใจว่าจะมี ‘ใคร’ หรือ ‘อะไร’ อยู่ข้างๆเต็นท์
หรือเปล่า ผมวิ่งไปเรื่อยๆ โดยไม่สนว่าข้างหน้าจะไปถึงไหน หวังแค่จะรีบหนีไปให้ไกล
จากเต็นท์ พอวิ่งไปได้สักพักก็ได้ยินเสียงน�้าที่ตกกระทบกับหิน
‘มาถึงนี่เลยหรอวะ’ ผมคิดในใจ ก่อนจะเดินไปพักที่โขดหินข้างๆน�้าตก และ
เอามือรองน�้าขึ้นมาล้างหน้าให้สดชื่น ผมนั่งคิดว่าอยู่พักหนึ่งว่าจะท�ายังไงต่อไป
จึงตัดสินใจว่าจะอยู่ที่นี่จนกว่าจะเช้าแล้วค่อยกลับไปหาคณะทัวร์
กรอบ..แกรบ..
เสียงย�่าใบไม้ดังมาจากทางเดินจากหมู่บ้าน ผมคิดว่าจะต้องเป็นไอ้ตัวที่ผม
เจอเมื่อกี้แน่ๆ จึงคิดจะรีบหาที่หลบ แต่ตอนนี้ผมนั่งอยู่ริมน�้าตก ถ้าจะวิ่งไปซ่อนในป่า
ก็คงจะไม่ทันแล้ว จึงตัดสินใจเข้าไปหลบในถ�้า
ในถ�้ามืดมาก มีแสงสว่างเพียงแสงจันทร์ที่สาดผ่านน�้าตกเข้ามากระทบพื้น
ปากถ�้าเพียงเล็กน้อยเท่านั้น ผมพยายามจะไม่เปิดไฟฉายให้เป็นเป้าสายตา ผมจึง
ค่อยๆ ย่องเข้าไปจนเจอซอกเล็กๆ ที่ขอบถ�้า ซึ่งกว้างพอที่จะเข้าไปหลบได้ ในสภาวะที่
หัวใจก�าลังเต้นอย่างรุนแรงจนตัวเริ่มสั่น ผมพยายามท�าตัวให้นิ่งที่สุดจนถ้าหยุดหายใจ
ได้ก็คงจะหยุดไปแล้ว เสียงฝีเท้าดังกึกก้องไปทั่วถ�้าบ่งบอกว่า‘มัน’ได้เข้ามาในถ�้านี้
แล้ว ผมยังคงท�าตัวให้นิ่งที่สุด แต่ดูจะไม่มีประโยชน์เสียแล้ว เพราะร่างของเจ้า
ทศกัณฐ์นั้น ได้ปรากฎอยู่ตรงหน้าผมอีกครั้ง แม้ครั้งนี้มันจะมาเพียงมือเปล่าแต่ผมก็
122 สานกล้าวรรณกรรม 3
