Page 126 - มนุษย์
P. 126
ไม่มีที่จะหนีแล้ว
ในขณะที่เจ้ายักษ์ตนนั้นค่อยๆย่างเท้าเข้ามา ผมก็ท�าได้เพียงแค่ถอยหลังให้
ติดกับผนังถ�้า ได้แค่หวังว่าจะมีปาฏิหาริย์ท�าให้ผนังถ�้านั้นพาผมออกไปจากการ
เผชิญหน้ากับเจ้ายักษ์นี่ได้ แต่แล้วสิ่งที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น เมื่ออยู่ๆเหมือนปาฏิหาริย์
จะมีจริง ผนังถ�้านั้นแตกออกและผมซึ่งพิงผนังถ�้าอยู่นั้น ก็ตกลงไปตามแรงโน้มถ่วง
ของโลก
“โอ๊ยยย” ผมตกลงที่พื้นที่ต�่ากว่าเดิมประมาณสองเมตร ผมเงยหน้าขึ้นไปดู
ช่องที่ผมตกลงมา แต่กลับไม่พบเจ้ายักษ์ตนนั้นตามมา ผมคิดว่าคงปลอดภัยแล้ว จึง
ลองส�ารวจรอบๆ
รอบๆถ�้าตรงที่ผมอยู่นี้มีทางไปอยู่แค่ทางเดียวซึ่งอยู่ฝั่งตรงข้ามกับทางที่
ตกลงมา ผมเกรงว่าเจ้ายักษ์ก�าลังจะตามลงมา จึงลองเดินไปตามทางนั้นเพื่อหาทาง
หนีหรือที่หลบซ่อน ผมหยิบสมาร์ทโฟนที่ไร้ซึ่งสัญญาณโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดไฟฉาย
เพราะที่นี่ไม่มีแสงสว่างส่องมาถึงเลยสักนิด ถ้าไม่เปิดคงจะมองไม่เห็นอะไรแน่ๆ
ผมเดินไปเรื่อยๆ จนถึงทางตันที่มีร่องรอยของดินที่ถล่มลงมาปิดทับเส้นทาง กลิ่นอับ
ลอยมากระทบจมูกน่าสะอิดสะเอียน ข้างๆ มีห้องเล็กๆ ซึ่งหน้าจะเคยเป็นที่กักขัง
เพราะมีลูกกรงปิดไว้อย่างแน่นหนา แล้วผมก็สังเกตเห็นว่าบนพื้นหน้าลูกกรงนั้น
มีของบางสิ่งตกอยู่ซึ่งส่องประกายเล็กน้อยเมื่อไฟส่อง ผมจึงเดินไปหยิบมันขึ้นมาก็พบ
ว่ามันคือชิ้นส่วนของทับทรวงสีแดงที่ใช้ในการแสดงโขนซึ่งเลอะไปด้วยฝุ่นและเศษดิน
ไม่รู้อะไรมีอะไรมาดลใจให้ผมเก็บมันไว้
ผมคิดว่าควรจะรีบออกไปจากที่นี่ แต่ดูเหมือนจะสายไปเสียแล้วเพราะทันที
ที่ผมก�าลังจะเดินกลับไป ก็เจอร่างของมนุษย์ในชุดทศกัณฐ์ยืนจังก้าขวางทางอยู่
ก่อนที่จะย่างสามขุมเข้ามา ผมรีบวิ่งไปที่มุมหนึ่งของถ�้า ได้แต่คิดว่าจะมีปาฏิหาริย์อีก
แต่คงเป็นไปไม่ได้ ผมหันหลังชิดก�าแพงและเผชิญหน้ากับมันอีกครั้ง ตอนนี้ผม
พยายามข่มใจให้ไม่กลัว และตั้งสติคิดว่าควรจะท�าอย่างไร ก่อนจะนึกได้ว่าในกระเป๋า
ผมมีของที่เข็มได้จากบัวตองเอามาให้ ผมคิดได้ดังนั้นจึงรีบคว้าสิ่งนั้นในกระเป๋า
ออกมา แล้วเปิดออก พบว่า ภายในกล่องไม้นั้นมีชิ้นส่วนทับทรวงสีแดงอยู่ซึ่งมี
ลักษณะคล้ายคลึงกับอีกส่วนที่ผมเพิ่งเก็บได้และถือไว้ในมืออยู่ก่อนแล้ว เมื่อคิดได้
พีรณัฐ วินิจมโนกุล 123
