Page 131 - มนุษย์
P. 131
ไว้ที่คุกในป่าซึ่งไม่ไกลจากเมือง
“ฉันจะไว้ชีวิตเจ้า เพราะเห็นว่าเคยเป็นเพื่อนกันมานาน อยู่ที่นี่ไปก็แล้วกัน”
ประโยคสุดท้ายที่องค์ชายพูดก่อนจะเดินออกไป โดยไม่ฟังค�าพูดใดๆของทศทิศ
ผมเดินตามองค์ชายออกมาจากถ�้า รู้สึกสงสารทศทิศจับใจ แต่ก็คงช่วยอะไรไม่ได้
เพราะแต่ตัวผมเองตอนนี้ก็ยังไม่รู้เลยว่าจะต้องท�าอย่างไร แต่อยู่ๆผมก็รู้สึกเหมือนจะ
วูบไป ก่อนที่จะไม่รู้สึกตัวอีกครั้ง
********
ผมตื่นขึ้นมาอยู่ในถ�้าเดิมบริเวณหน้าห้องขัง ภายในมีร่างชายหนุ่มร่างกาย
ผอมโซที่เลอะเทอะมอมแมม หนวดเคราพะรุงพะรัง นอนกอดมงกุฎยอดสามชั้นที่เป็น
หัวโขนทศกัณฐ์ ตัวสั่นเทาตลอดเวลา แทบดูไม่ออกว่าเคยเป็นบุรุษที่เคยรูปงามมา
ก่อน ข้างกายมีส�ารับกับข้าวที่ยังไม่มีร่องรอยของการกิน และยังมีชุดที่ใช้เล่นแสดง
โขนของทศกัณฐ์ทั้งหมด ทั้งเสื้อ กรองศอ ทับทรวง และสังวาล เหมือนเวลาจะผ่านมา
สักพักหนึ่งหลังจากวันที่เขาถูกจับมาขังที่นี่
‘กริ๊ก กริ๊ก กริ๊ก’
เสียงเครื่องประดับสั่นกระทบกันดังมาจากทางเข้า ก่อนจะเผยให้เห็นสตรี
โฉมงาม ที่ดูงดงามกว่าครั้งล่าสุดที่ผมเคยเห็นมาก ด้วยเครื่องแต่งกายที่ดูสูงศักดิ์กว่า
เดิม และเครื่องประดับสีทองอร่ามที่ตกแต่งอยู่ทั่วตัว นางคือ เจ้าบุปผกา แต่ตอนนี้น่า
จะกลายเป็นองค์หญิงของเมืองนี้ไปแล้ว ดูจากสิ่งที่ประดับประดาอยู่เต็มไปหมด
มากกว่าตอนที่พบกันครั้งแรก
“ท�าไมเจ้าไม่ยอมเสวยอะไรเลย” องค์หญิงตรัสถาม พอชายหนุ่มได้ยินดังนั้น
จึงรีบคลานมาจับลูกกรงก่อนจะพูดรัวๆจนบางค�าก็ฟังไม่รู้เรื่อง
“ข้าต้องการพบองค์ชาย ข้าต้องการพบองค์ชาย ข้าต้องการพบองค์ชาย”
“ข้าบอกเจ้ากี่ครั้งแล้ว ว่าองค์ชายเขาไม่มาหรอก ตัดใจได้แล้วน่า” องค์หญิง
พูดด้วยน�้าเสียงเบื่อหน่าย
“ให้ข้าพบองค์ชายเถอะนะ ข้ามีเรื่องต้องบอก ข้าต้องบอก ข้าต้องบอกองค์ชาย”
128 สานกล้าวรรณกรรม 3
