Page 129 - มนุษย์
P. 129
ยิ่งใบหน้าขาวนวลยั่วยวนใจ ใครจะปล่อยน้องไปคงไม่มี” องค์ชายกล่าว
เป็นกลอน ก่อนจะไปนั่งลงข้างๆเจ้าบุปผกา โดยหารู้ไม่ว่าสายตาขององค์หญิงนั้น
ก�าลังจดจ้องอยู่กับชายหนุ่มผู้อยู่ในชุดทศกัณฐ์ โดยไม่ได้สนใจองค์ชายข้างกายเลย
“ถ้าเจ้าพอใจข้าก็สบายใจ ไว้ข้าจะหาฤกษ์ให้ก็แล้วกัน”
ในตอนนั้นเองไม่มีใครสังเกตเห็นท่าทีที่เปลี่ยนไปของหนุ่มทศกัณฐ์
“ฝากขอโทษองค์ชายด้วยนะ พอดีข้ามีธุระ” ชายหนุ่มพูดกับนางก�านัลที่อยู่
ข้างๆ เสร็จแล้วก็เดินออกไป โดยมีสายตาของเจ้าบุปผชาติมองตามจนลับไป
“น้องบุปผกา น้องบุปผกา.”
“พะ..เพคะเสด็จพี่” หม่อมเจ้าสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะหันมาตอบผู้เป็นองค์ชาย
“ไปเสวยกระยาหารกันเถอะแม่นาง”
หลังจากเสวยพระกระยาหารกันเสร็จแล้ว เจ้าบุปผกาก็ขอตัวกลับ ในขณะที่
ผมติดตามองค์ชายผู้ที่มีหน้าตาคล้ายกับผมไป ผมเดินตามองค์ชายออกจากเขตวัง
เข้าสู่เขตหมู่บ้านที่มีผู้คนเยอะมาก จนผมพลัดหลงกับองค์ชาย
ผมพยายามรีบเดินตามหาแต่กลับไม่พบ จนบังเอิญไปเจอทศทิศ หนุ่มทศกัณฐ์
ที่เป็นเพื่อนกับองค์ชาย จึงตัดสินใจเดินตามไป จนมาหยุดที่บ้านหลังหนึ่ง ซึ่งน่าจะ
เป็นบ้านของเขา ผมเดินตามขึ้นไปพบว่าเป็นบ้านไม้เก่าๆแต่ดูสะอาดสะอ้านที่มุมหนึ่ง
มีมงกุฎยอดสามชั้นแบบเดียวกับที่เห็นทุกครั้งวางอยู่บนโต๊ะ อีกด้านมีห้องๆหนึ่งซึ่ง
ประตูเปิดอยู่และมีเสียงคนพูดคุยกันอยู่ในนั้น ผมเดินตามเสียงเข้าไปใกล้ๆ
“ท่านมาท�าอะไรที่นี่” เสียงชายหนุ่มที่ผมจ�าได้ว่าเป็นเสียงของทศทิศดังขึ้น
ผมรีบเดินเข้าไปก่อนจะชะเง้อมองเข้าไปในห้อง พบชายหนุ่มที่ชื่อทศก�าลังยืนหันหลัง
และก�าลังเผชิญหน้ากับใครสักคนอยู่ ผมไม่ได้ยินว่าคู่สนทนาอีกคนพูดอะไร แต่ก่อนที่
จะคิดอะไรต่อนั้น ก็เผยให้เห็นท่อนแขนขาวบางที่ก�าลังโอบกอดหนุ่มทศกัณฐ์อยู่
“ท่านท�าอะไรของท่าน ได้โปรดปล่อยข้าประเดี๋ยวนี้ ใครมาเห็นเข้ามันจะไม่ดี
นะกระหม่อม”
“ที่นี่มีแค่ข้า..กับเจ้า เจ้ากลัวอะไรงั้นรึ” เสียงของสตรีผู้นั้นดังขึ้น ท�าให้ผม
จ�าได้ทันที ว่านั่นเป็นเสียงของว่าที่องค์หญิงของเมืองนี้ หม่อมบุปผกา!
“ท่านเป็นคู่หมั้นหมายขององค์ชายนะ ท่านก�าลังจะเป็นชายาขององค์ชาย
126 สานกล้าวรรณกรรม 3
