Page 133 - มนุษย์
P. 133
ผมกลับมาที่ถ�้าเดิมในมือถือทับทรวงที่แตกออกเป็นสองส่วน รอบกายไม่มี
ใครอยู่ พอนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นแล้วมองไปยังคุกก็รู้สึกขนลุกพิกลผมจึงรีบลุกขึ้นเพื่อที่
จะหนีออกไปจากที่นี่เสียที
“จะรีบไปไหนหรือคะ คุณไกรสีห์....ไม่สิ เจ้าสีหราช องค์ชายแห่งเวียงอโศก”
เสียงดังขึ้นก่อนที่จะปรากฏร่างเล็กของลูกสาวผู้ใหญ่บ้านนามว่าบัวตอง
“คุณนั่นเอง มิน่า ถึงได้น�าเจ้านี่มาให้ผมสินะ” ผมพูดพลางชูทับทรวงขึ้นมาดู
“ใช่ รู้ไหม ว่าตอนนั้น ฉันต้องทนทุกข์ทรมานขนาดไหน ที่ต้องโดนไอ้โง่อย่าง
เจ้าสีหราชจับขังไว้ในนี้ แถมยังโง่ถึงขนาดจับเพื่อนรักผู้ซื่อสัตย์ของตัวเองไปประหาร
อีก หึหึ”
“แต่เรื่องทั้งหมดมันก็เกิดจากการที่คุณคิดท�าผิดประเวณีก่อนไม่ใช่หรือ”
“หุบปาก แต่สิ่งที่แกท�า มันก็มากเกินจะอภัยอยู่ดี แกไม่รู้หรอกว่า แกท�าให้
คนที่รักแกต้องทนทรมานขนาดไหน”
“คนที่รักฉัน ?”
“นี่แกยังไม่เข้าใจอีกหรอ ตลอดเวลาที่ผ่านมาคนที่รักแก ซื่อสัตย์ต่อแกมา
โดยตลอดน่ะ”
“หรือว่า....”ผมอึ้งไปพักหนึ่งก่อนพูดออกมา
“ใช่สิ เจ้าหมอนั่น ทั้งรัก ทั้งภักดีต่อแก แต่แกกลับจับเขาไปตัดหัวโดยที่เขา
ไม่ได้ท�าอะไรผิด และแกก็ไม่ฟังค�าอธิบายของเขาเลย เพราะแกมันโง่ยังไงล่ะ แล้วพอ
ฉันกลับชาติมาเกิดอยู่ที่หมู่บ้านนี้ ก็บังเอิญมาเจอที่นี่ แล้วก็ระลึกชาติได้ด้วยวิญญาณ
ของทศที่ยังคงวนเวียนอยู่ที่นี่ ฉันเคยคิดจะปลุกดวงวิญญาณของเขาให้ตื่นอย่างเต็มที่
แต่ก็ท�าไม่ได้ เพราะมีแต่แกเท่านั้นที่สามารถปลดผนึกวิญญาณของเขาที่ถูกผนึกไว้ใน
ทับทรวงนี้ได้ ฉันจึงต้องหาทางให้แกมาที่นี่ให้ได้ยังไงล่ะ”
“ทั้งหมดเป็นแผนของคุณสินะ” ผมถามด้วยน�้าเสียงจริงจังก่อนที่เข็มจะ
แสยะยิ้มและตอบว่า
“ใช่..ช่วงปีที่แล้วที่ฉันได้ออกตามหาแกแถวๆเชียงใหม่ ฉันก็บังเอิญไปเจอแก
ที่มากับคณะทัวร์พอดี ฉันจึงได้เข้าไปตีสนิทกับเข็มเพื่อชักชวนให้พวกแกมาที่นี่ยังไงล่ะ”
สิ้นค�าของบัวตองผู้ระลึกชาติได้ว่าตนคือองค์หญิงบุปผกา ก็ปรากฏร่างของ
130 สานกล้าวรรณกรรม 3
