Page 124 - มนุษย์
P. 124
เพราะรู้สึกว่าวันนี้เหนื่อยมากเหลือเกิน
ผมนอนคิดทบทวนเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นวันนี้ ตั้งแต่มาถึงที่นี่ก็เจอกับสภาพ
อากาศที่แปรปรวน แล้วยังหัวโขนกับลุงแปลกๆที่ถ�้า แล้วยังมาเจอภาพหลอนกับทศ
กัณฐ์อีก ผมตัดสินใจเลิกคิดเรื่องนี้และพยายามข่มตานอน แต่ก็ได้ยินเสียงเข็มเรียกขึ้น
มาก่อน
“พี่สีห์คะ พี่สีห์ เข็มเองค่ะ นอนหรือยังคะ”
“ยังครับน้องเข็ม รอแป๊บนะครับ” ผมพูดพลางลุกขึ้นไปเปิดเต็นท์
“มีอะไรหรือเปล่าครับ” ผมถาม
“คือ เข็มมีของมาให้ค่ะ พี่บัวตองให้มา เห็นว่าน่าจะพอช่วยพี่ได้” เข็มพูด
พลางยื่นบางสิ่งให้กับผม
“บัวตอง ?” ผมยักคิ้วถามพร้อมกับรับของนั้นมาไว้ในมือ พบว่ามันเป็นกล่อง
ไม้ที่ดูโบราณ ขนาดไม่เล็กไม่ใหญ่
“ก็ลูกสาวผู้ใหญ่บ้านไงคะ คนที่ไปที่ถ�้ากับพวกเราด้วยน่ะ พี่เขาใจดีมากเลย
นะ เข็มรู้จักเขาดีเลยล่ะ”
“หืม..?...ชื่อบัวตองสินะ ยังไงก็ขอบคุณมากนะเข็ม” ผมแปลกใจเล็กน้อย แต่
ก็ไม่ได้คิดอะไร
“เออใช่ พี่..กล่องนี้ให้พี่พกติดตัวไว้ตลอดเลยนะ และอย่าเปิดมันออก ถ้าไม่
จ�าเป็นจริงๆ”
“อย่าเปิดมันออกหรอ ท�าไมล่ะ แล้วจะรู้ได้ยังไงล่ะว่าตอนไหนที่จ�าเป็นจริงๆ”
ผมขมวดคิ้วถาม
“เดี๋ยวถึงเวลาพี่ก็รู้เองแหละ เข็มก็ไม่รู้เหมือนกัน พี่บัวตองก็บอกเข็มมาแบบนี้”
เข็มพูดเสร็จก็ท�าหน้ามุ่ย
“อ้อ งั้นไม่เป็นไร งั้นพี่ขอตัวก่อนนะ เหนื่อยมากเลยวันนี้ ยังไงถ้าโขนจบก็รีบ
เข้านอนล่ะ” ผมพูดก่อนที่จะปิดเต็นท์เช่นเดิมโดยไม่รอให้คู่สนทนาตอบ
“โอเคค่ะ” เข็มพูดเสียงทะเล้น ก่อนผมจะได้ยินเสียงย�่าใบไม้ค่อยๆไกลออกไป
ผมวางกล่องไม้นั้นไว้ข้างหมอนก่อนที่จะข่มตานอนจนหลับไป
‘กรอบ...แกรบ..กรอบ..แกรบ’
พีรณัฐ วินิจมโนกุล 121
