Page 122 - มนุษย์
P. 122
“ปะ..เปล่าครับ”
“พี่สีห์เข้ามาท�าอะไรที่นี่คะ”
“ผมเข้ามาเดินเล่นน่ะ” ผมบ่ายเบี่ยงไป
“ในนี้มันอันตรายนะคะ พี่ไม่ได้ยินที่ผู้ใหญ่บ้านเขาบอกหรอ ว่าพื้นมันทรุดน่ะ”
“เอ่อ นั่นสิ งั้นเรารีบออกไปกันเถอะ” ผมรีบชวนเธอออกไปเพื่อไม่ให้เธอ
ถามอะไรไปมากกว่านี้ที่ผมเข้ามา
เข็มเล่าให้ฟังว่าขณะที่ก�าลังเดินกลับกัน ก็ไม่เห็นผมตามหลังมา จึงรีบกลับมา
ดู พอเห็นแสงไฟจากในถ�้า ก็เลยเข้ามาดูเพราะคิดว่าน่าจะเป็นผมที่อยู่ข้างในนั้น
จนถึงตอนนี้หัวยักษ์ที่ผมเห็นในถ�้านั้นยังคอยกวนใจผมตลอดเวลา แม้กระทั่ง
หลังจากทานอาหารเย็นกันเสร็จแล้ว ผมก็ยังคาใจกับสิ่งที่ผมเห็น... คิดไปเห็นจะ
ปวดหัวเปล่าๆ ผมจึงหยิบเครื่องเล่น mp3 ออกมาฟังฆ่าเวลา ขณะที่ก�าลังนั่งอยู่บน
เสื่อบริเวณฝั่งหนึ่งของกองไฟเพื่อรอดูโขนเรื่องรามเกียรติ์ที่ชาวบ้านร่วมกันแสดง
ผมเริ่มสะลึมสะลือและหลับไปตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้ รู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่เสียง
เพลงจากเครื่องเล่น mp3 ของผมแปลกๆ ไป มันไม่ใช่เพลงปกติที่ผมฟังแต่กลับเป็น
เสียงดนตรีไทย ก่อนที่มันจะกลายเป็นเสียงค�ารามที่กึกก้อง
"เห้ยยยยย!" ผมอุทานออกมา พร้อมๆ กับลืมตาขึ้น ก่อนจะพบว่าโขนเริ่ม
แสดงแล้ว มีเสียงดนตรีจากวงที่ผมรู้ว่าเป็นวงปี่พาทย์ เพราะเข็มเคยโม้ให้ฟัง แต่ก็ต้อง
ชะงักไปเพราะสายตาของคนดูคนอื่นๆ ที่ก�าลังมองผมอยู่ คงเพราะที่ผมเผลอร้องออก
มาเมื่อสักครู่ ผมตั้งสติแล้วรีบท�าตัวให้เป็นปกติก่อนจะถอดหูฟังออกและเก็บเครื่อง
เล่น mp3
เข็มที่นั่งอยู่ไม่ไกลผมรีบขยับมานั่งข้างผมทันที ก่อนจะถามด้วยความเป็นห่วง
ท�าให้ผมมีโอกาสได้นึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้น ผมตอบเข็มไปว่าคงเพราะเหนื่อย และก็คง
เป็นแบบนั้นจริงๆ เพราะวันนี้มีเรื่องแปลกๆเกิดขึ้นกับผมมากมาย ประกอบกับช่วงนี้
พักผ่อนน้อยเพราะนอนไม่ค่อยหลับก็เลยคงท�าให้ผมเห็นภาพหลอนไปทั่ว
ผมนั่งดูโขนไปเรื่อยๆ โดยมีเข็มนั่งอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล ฉากนี้เป็นฉากหลังจากที่
หนุมานได้ขโมยหัวใจของทศกัณฐ์ที่ซ่อนอยู่ไป และพระรามกับทศกัณฐ์ก�าลังร�าต่อสู้
กัน ฝ่ายผู้ที่แสดงเป็นพระรามสวมเสื้อแขนยาวปักดิ้นและเลื่อม ประดับด้วยปะวะหล�่า
พีรณัฐ วินิจมโนกุล 119
