Page 34 - มนุษย์
P. 34
รถเมล์ผี
วชิรญาณ์ ใจวงศ์
แสงแดดอ่อน ๆ สาดส่องเข้ามาในห้องนอนของนิ้ง นิ้งควานหาสมาร์ทโฟน
คู่ใจเช็คไลน์พร้อมทั้งได้นัดกับเพื่อนเพื่อเที่ยวผ่อนคลายในวันหยุดตามสไตล์ของ
หล่อน เธอกุลีกุจอลุกจากที่นอนท�าธุระส่วนตัว จากนั้นเธอพร้อมสะพายเป้คู่ใจออก
มารอรถเมล์ที่ป้ายหน้าปากซอย
เฮ้ย! เธอนึกบ่นอยู่ในใจ วันนี้มันวันอะไรกันนะท�าไมรถติดขนาดนี้ อากาศที่
ค่อนข้างร้อน กับผู้โดยสารบนรถที่หนาแน่น ทั้งยืนทั้งนั่งจนแทบไม่มีอากาศหายใจ
รถเมล์สาย 74 เคลื่อนที่อย่างช้า ๆ สลับกับการหยุดเป็นบางครั้ง
กริ๊งๆๆๆๆ เสียงกดกริ่งดังขึ้นภายในรถ เป็นสัญญาณว่ามีผู้โดยสารจะลง
ป้ายถัดไป แต่ทว่ารถเมล์คันใหญ่ไม่สามารถจอดเทียบป้ายข้างทางได้ กระเป๋ารถเมล์
ผู้หญิงรุ่นราวคราวเดียวกับคนขับรถเมล์วัย 40 ปี รู้หน้าที่ของเธอดี เธอยื่นมือออกไป
จากตัวรถเพื่อส่งสัญญาณโบกรถเพื่อจอดกลางทางให้ผู้โดยสารลง เมื่อรถทั้งถนนหยุด
ชะงักเพราะรถติดเป็นจังหวะที่ประตูจะเปิดออก ทันทีที่ประตูเปิด เด็กน้อยวัย 7 ขวบ
หน้าตาจิ้มลิ้ม สะพายกระเป๋าสีชมพูรูปคิตตี้เดินมาหยุดตรงหน้าประตูก่อนจะหันมา
ยกมือไหว้ ก่อนจะกล่าวขอบคุณกระเป๋ารถเมล์
“ขอบคุณค่ะ” เด็กน้อยยิ้ม ก่อนที่จะค่อย ๆ ก้าวลงจากรถ
“ค่อย ๆ ก้าวเท้าลงนะลูก” กระเป๋ารถเมล์พูดพลางประคองเด็กลง ทันทีที่
เด็กน้อยก�าลังก้าวเท้าลง ทันใดนั้นเป็นจังหวะที่รถก�าลังเคลื่อนที่พอดี รถเก๋งสีด�าคัน
งามวิ่งแซงขึ้นมาอย่างรวดเร็ว
“โครมมม”
นิ้งที่ก�าลังทาแป้งตลับอยู่เบาะหลังคนขับ ขณะคนขับก�าลังออกรถและเบรก
กระทันหัน จนตลับแป้งของเธอตกลงบนพื้น
“อะไรวะ” นิ้งตะโกนขึ้น
วชิรญาณ์ ใจวงศ์ 31
