Page 54 - มนุษย์
P. 54
ผมเห็นเงาด�าๆ ผมเริ่มรู้สึกกลัวจนน�้าตาเริ่มไหลออกมา วินาทีนั้น มันท�าให้ผมรู้สึกว่า
ผมจะอยู่นิ่งๆ ไม่ได้ ผมจึงเดินไปที่บันได หันซ้ายหันขวาแล้วมองทั่วๆ ว่ามีเงาอะไรอยู่
หรือเปล่า แต่มันก็ไม่มีอะไร ผมจึงตัดสินใจขึ้นไปที่ชั้นสอง
“อี๊ดอ๊าด” เสียงสปริงเตียงในห้องนอนของผม ผมใช้มือผลักประตูห้องนอน
ของผมเปิดออก สิ่งที่ผมเห็นก็คือ มีเงาด�าๆ นอนอยู่บนเตียงของผม ไม่สามารถ
กระพริบตาได้ “ฟุบ” ล�าตัวกระแทกพื้นและสลบลง
21 กุมภาพันธ์ 2539 ผมได้เล่าให้พ่อกับแม่ฟังว่าเรื่องที่เกิดขึ้นมันเป็น
อย่างไรพ่อกับแม่ต่างก็ไม่เชื่อผมบอกว่าเป็นความเหงาของผมเท่านั้นที่เป็นสาเหตุให้
ผมเกิดภาพหลอนวินาทีนั้นผมรู้สึกว่าไม่มีใครเข้าใจความรู้สึกของผมเหมือนตอนที่
อยู่กับเจเลย ผมก็ไม่รู้จะอธิบายอย่างไรให้พ่อแม่เข้าใจ ตอนนั้นผมรู้สึกกลัวมากและ
ไม่กล้าที่จะอยู่บ้านคนเดียวอีกต่อไปแล้ว ผมจึงบอกพ่อกับแม่ว่า เวลาผมเลิกเรียน
ผมขอไปอยู่ที่ท�างานของพ่อกับแม่ได้ไหมครับ...
22 กุมภาพันธ์ 2539 ยามเย็นแสงอาทิตย์สีส้มสาดส่องมาที่ใบหน้าผม
ผู้คนต่างพากันกลับบ้าน แม่ค้าร้านอาหารตามสั่งก็เปิดร้านพร้อมขายกับข้าว
ผมรู้สึกว่าทุกอย่างมันก็เหมือนปกติอาจจะเป็นเพราะผมเองที่ยังไม่ปกติคงต้อง
ใช้เวลาอีกสักพักแหละ ผมเดินจากโรงเรียนไปที่ท�างานของพ่อนั่งรอพ่อที่โต๊ะ
หินอ่อนหน้าโรงงาน นั่งรอพ่อนานมาก ตะวันเริ่มคล้อยลงจากฟ้า แสงตะวันเริ่ม
หมดไป ลมเย็นพัดผ่านท�าให้ผมรู้สึกง่วงและเผลอหลับไปงีบหนึ่ง ผมได้ฝันว่ามี
คนหนึ่ง ไม่มีใบหน้าพยายามจะฆ่าผมเพื่อเอาชีวิตของตัวเองกลับมา ผมวิ่งไปขอ
ความช่วยเหลือของทุกคนแต่ก็ไม่มีใครช่วยผม ผมรู้สึกว่าไม่มีใครต้องการผม ผมจึง
หยุดวิ่งหนี จนคนคนนั้นจะเอามีดมาแทงคอผม
“จอย จอย” เสียงพ่อเรียกท�าให้ผมสะดุ้งตื่น
วินาทีนั้นผมช็อกกับความฝันมาก ผมก็เหม่อๆ ลอยๆ พ่อพาผมข้ามถนน
วินาทีนั้นผมไม่รู้ตัวเลย ผมได้หยุดเดินและหยุดอยู่กลางถนน เหมือนกับว่าใน
สมองคิดแต่เรื่องที่เกิดขึ้นในฝัน
23 กุมภาพันธ์ 2539 พ่อกับแม่พาผมไปท�าบุญที่วัด ผมรู้สึกสบายใจมากที่
ได้เข้าวัด พ่อกับแม่บอกผมว่า คราวหลังถ้ามีเรื่องไม่สบายใจเกิดขึ้นอีกก็รีบบอก
ธนภูมิ ฟองคำา 51
