Page 55 - มนุษย์
P. 55
พ่อกับแม่ได้เลย ผมรู้สึกสบายใจขึ้นมาอีกนิด หลังจากนั้นพ่อกับแม่ก็พาผมกลับบ้าน
แต่ผมรู้สึกเหมือนว่าเราอยู่ด้วยกัน 4 คน เหมือนกับว่าเจยังไม่จากเราไปไหน พ่อกับแม่
พาผมไปกินข้าวแล้วกลับบ้าน ขณะก�าลังจะกลับบ้านเจ้านายของพ่อได้โทรมาว่าให้รีบ
ไปที่ท�างานด่วน เพราะมีคนสั่งเนื้อหมูเยอะมาก พ่อจึงบอกผมกับแม่ว่ากลับบ้าน
ผมกับแม่ก็รู้สึกงงๆ ว่าท�าไมจู่ๆ ถึงต้องรีบไปขนาดนั้น และผมรู้สึกใจคอไม่ค่อยดีอย่าง
บอกไม่ถูก ผมกลับมาถึงบ้านพร้อมกับแม่ แม่บอกว่าแม่เหนื่อยมากและเริ่มรู้สึก
เหมือนจะเป็นไข้จึงขอนอนก่อน ผมได้ขึ้นไปชั้นสองและไปที่ห้องของผม ผมก็ระแวง
และกลัว ๆ เหมือนเดิม ผมรู้สึกเหนียวตัวและเหนื่อยกับเรื่องวันนี้มาก อยากอาบน�้า
ผมได้เข้าไปที่ห้องน�้าแล้วมองหน้าตัวเองในกระจกมันท�าให้รู้สึกแปลก ๆ จากเมื่อก่อน
แล้วบอกกับตัวเองว่า ถ้าชีวิตของเราไม่มีพ่อกับแม่ เราคงจะอยู่ไม่ได้
“กริ๊ง กริ๊ง”
จู่ๆ ก็มีโทรศัพท์เข้ามาที่บ้าน ตอนนั้นผมรู้สึกสังหรณ์ใจอย่างบอกไม่ถูก
เหมือนกับว่าจะมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้น หลังจากที่แม่วางหูโทรศัพท์ แม่ร้องไห้อย่างหนัก
และบอกกับผมว่า ตอนนี้เราต้องอยู่กันให้ได้นะ “พ่อไม่อยู่แล้ว” เราต้องอยู่ด้วยกันนะ
วินาทีนั้นผมช็อคทันทีและผมก็เริ่มร้องไห้ตามแม่ เราสองคนกอดกันแน่น มันท�าให้ผม
รู้สึกท้อกับชีวิตมาก
26 กุมภาพันธ์ 2539 วันเผาศพพ่อ ผมกับแม่จูงมือกันมาไหว้ศพพ่อที่วัด
พร้อมกับการร้องไห้ที่ต้องสูญเสียผู้น�าครอบครัวไป ผมกับแม่บอกกันว่าเราสองคน
จะต้องอยู่ด้วยกันให้ได้ ขณะผมกราบศพพ่อ ผมเห็นภาพเท้าคนที่หางตาของผมยืน
ข้างโลงศพพ่อ ผมตกใจมากและเกิดอาการตัวสั่น จนแม่ถามผมว่า เป็นอะไร ผมก็บอก
แม่ว่าผมเห็นเท้าของใครไม่รู้ยืนอยู่ข้าง ๆ โลงศพพ่อ แม่ก็มองที่โลงศพพ่อ แต่ก็ไม่เห็น
มีอะไร ผมอธิษฐานในใจว่า ไม่ว่าจะเป็นดวงวิญญาณตนไหน ก็ขออย่ามาหลอกหลอน
กันเลย ผมกับแม่จึงกลับบ้านหลังจากเผาศพพ่อ
ตะวันเริ่มตกดินแล้วเราสองคนต้องเดินกลับบ้านกันเพียงล�าพัง
ขณะเดินกลับบ้านในทางเปลี่ยวเราสองคนรู้สึกกลัวจนแม่เริ่มรู้สึกว่ามีใครตามมา
“ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นให้ลูกใช้สติในการลงมือท�าอะไรนะ” แม่พูดเสียงสั่น
แสงไฟส่องมาจากด้านหลัง ชายชุดด�าสองคนขับมอเตอร์ไซค์มากระชากกระเป๋าแม่
52 สานกล้าวรรณกรรม 3
