Page 58 - มนุษย์
P. 58
ความทรงจำาสีเทา
จิรประภา ไทยศิลป์
ในวันที่ท้องฟ้ามืด เสียงฝนตกกระหน�่ามาถูกตัวฉันที่นั่งหลบฝนอยู่กับเพื่อน
คนหนึ่งด้วยความเป็นเด็กก็เกิดความสงสัยขึ้นมา จึงหันไปถามเขาว่า
“นี่ๆ นายว่าเสียงฝนมันตกมันดังยังไงหรอ”
“เราว่าแปะแปะนะ” เขาขมวดคิ้วอยู่สักครู่แล้วจึงตอบว่าฉันยิ้มแป้นด้วยที่ว่า
ความคิดของเราเหมือนกันแล้วพูดว่า
“ฉันก็คิดแบบเหมือนกัน ว่าแต่นายถือกระถางดอกไม้อะไรหรอ” เขาก้มลง
มองกระถางดอกไม้ในมือพลางนึกชื่อดอกไม้ แล้วตอบว่า
“อ๋อ ดอกทานตะวันไง ฉันปลูกเองด้วยนะ” ฉันได้ยินดังนั้นจึงมองดอกไม้
แล้วพูดว่า “ว้าว! สวยจังเลย ฉันก็อยากได้เหมือนกัน” เขามองหน้าฉันนิ่งๆ ก่อนจะ
ตอบกลับว่า
“งั้นฉันให้เธอ แต่เธอต้องสัญญานะว่าจะดูแลมันเป็นอย่างดี” ฉันรีบพยัก
หน้าทันที
“ได้เลย ฉันสัญญา” ในขณะที่คนเดินพลุกพล่าน มีเราสองคนเกี่ยวก้อย
ให้ค�าสัญญากันและกันภายใต้สายฝน เหตุการณ์ในตอนนั้นฉันยังจ�าได้ไม่เคยลืมเลือน
ถึงแม้ว่าตอนนี้เขาจะไม่อยู่ตรงนี้แล้วก็ตาม
“โอ้ยยยยย แม่คะ เบาๆ หน่อยสิ แขนหนูช�้าไปหมดแล้ว” ฉันลูบแขนที่ถูก
แม่หยิกจนช�้าไปหมด แม่กอดอกพร้อมกับมองหน้าฉันอย่างจริงจัง
“นี่ใบหม่อนแม่บอกกี่ครั้งแล้วว่าเวลาท�างานอย่าเอาแต่ใจอายุแกก็ไม่ใช่น้อย
หัวหน้าเขาสั่งอะไรมาก็ท�าๆ ไปเถอะ ไม่ใช่ไปเถียงเขาอยู่นั่นแหละ เดี๋ยวสักวันแกจะ
โดนไล่ออกแล้วอย่าหาว่าแม่ไม่เตือน!!”
ทันทีที่แม่พูดจบก็เดินออกไปพร้อมกับปิดประตูเสียงดัง เฮ้อ! ฉันละอยาก
จะบ้าตายจะไม่ให้เถียงได้ยังไงล่ะ ในเมื่อมีหัวหน้าจอมเผด็จการใช้งานลูกน้องเกิน
อัตราค่าจ้างแบบนี้ ใจคอจะไม่ให้พักกันเลยรึไง ความจริงฉันเคยคิดที่จะลาออกแล้ว
จิระประภา ไทยศิลป์ 55
