Page 63 - มนุษย์
P. 63
ผู้คนต่างพากันเดินข้ามอย่างรีบเร่ง มีเพียงแค่ฉันที่เดินอย่างจิตใจล่องลอย ในตอน
นั้นก็มีผู้ชายคนหนึ่งเดินสวนทางกับฉันไป ฉันคุ้นหน้าเขามากจึงหันกลับไปดู ฉันแทบ
จะล้มทั้งยืนเมื่อเห็นภาพที่อยู่ตรงหน้า ผ่านมาหลายปีเขาก็ยังไม่เปลี่ยนไป มีเพียงแต่
สายตาของเขาที่เปลี่ยนไป ราวกับว่าเราไม่เคยรู้จักกันมาก่อน มีค�าถามมากมายที่ผุด
ขึ้นมาในหัวของฉัน ในตอนนั้นฉันคิดว่านี่มันปาฏิหาริย์ชัดๆ! จากคนที่ห่างหายไปจน
เกือบ 5 ปี กลับมาเจอกันเพียงเพราะว่า เดินสวนกัน ฉันจะไม่ปล่อยให้นายหายไปอีก
แล้ว ฉันวิ่งไปกระชากแขนของเขาให้หันมาสบตากับฉันอีกครั้ง ดูเหมือนว่าเขาเองก็อึ้ง
เหมือนกันที่เห็นหน้าฉัน เราสองคนยืนจ้องตากันอยู่อย่างนั้น จนกระทั่งไฟเปลี่ยนเป็น
สีแดง เสียงบีบแตรดังไปทั่วท้องถนน ฉันจึงรีบดึงสติกลับมาแล้ววิ่งไปยังอีกฝั่งก่อน
ที่จะถูกผู้คนด่า เพราะว่าความมึนงงของฉันแน่ๆ ฉันไม่รอให้ตัวเองหายเหนื่อยจึงรีบ
ถามเขาทันทีว่า
“หมอก แกหายไปไหนมา ท�าไมไม่ติดต่อมาเลย มีเรื่องอะไรท�าไมไม่เล่าให้ฉัน
ฟังบ้าง เราทุกคนเป็นห่วงแกมากนะ นี่ไม่คิดเลยใช่ไหมว่าฉันจะเป็นอย่างไรบ้าง”
“ขอโทษนะครับ พี่ไม่ใช่หมอก แต่เธอคงเป็นใบหม่อนล่ะสิท่า?” ฉันได้ยินก็
ขมวดคิ้วเข้าหากัน อะไรกัน!? ไม่ใช่หมอกหรอกเหรอ
“ความจริงแล้วพี่ชื่อเมฆ เป็นพี่ชายฝาแฝดของหมอก หมอกเป็นโรคหัวใจ
เขาไม่เคยบอก ใครเลย นอกจากทางบ้านเท่านั้นที่รู้เรื่องนี้ พี่คิดว่าหมอกคงไม่อยากให้
พวกเธอรู้ เดี๋ยวพวกเธอจะเป็นกังวลเปล่าๆ แต่ตอนนี้หมอกจากไปแล้ว.....หมอกได้
จากพวกเราไปแล้ว” พี่เมฆพูดด้วยน�้าเสียงที่สั่นเครือ หลังจากนั้นน�้าตาฉันก็เริ่ม
คลอเบ้าเล็กน้อย
“หมอกเคยเล่าเรื่องเธอให้พี่ฟังบ่อยๆ ด้วยนะ พี่คิดว่าเธอคงเป็นรักแรก
แหละ แต่ก็นะหมอกคงไม่บอกเธอหรอก เพราะหมอบอกว่าไม่รู้ว่าโรคหัวใจจะก�าเริบ
เมื่อไหร่ หมอกอาจจะมีชีวิตอยู่ได้ไม่นาน หมอกคงอยากให้เธอได้เจอกับคนดีๆ ที่
สามารถดูแลเธอไปตลอดชีวิตได้” ถ้อยค�าประโยคเหล่านั้น ท�าให้ฉันรู้สึกวูบชาและ
ไร้ก�าลัง พร้อมกับร่างที่ทรุดฮวบ ใบหน้าซีดเผือก ฉันปล่อยให้น�้าตาค่อย ๆ ไหลรินลง
มาอาบแก้มทั้งสองข้าง
“ใบหม่อน!” ทันทีที่ตัวฉันล้มลง พี่เมฆก็รีบเข้ามาพยุงตัวฉันขึ้น แล้วพาไปนั่ง
60 สานกล้าวรรณกรรม 3
