Page 64 - มนุษย์
P. 64
ที่รถซึ่งตัวฉันในตอนนี้สภาพเหมือนคนบ้า! ไม่สามารถรับรู้อะไรได้อีกทั้งนั้น ใบหน้าที่
เคยยิ้มร่าเริงกลับกลายเป็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยคราบน�้าตา
“เดี๋ยวพี่จะไปส่งใบหม่อนที่บ้านเอง” พูดจบพี่เมฆก็ขับรถไปส่งฉันที่บ้าน
ระหว่างทางที่ขับอยู่นั้น ก็มีเด็กคนหนึ่งวิ่งมากลางถนนอย่างกะทันหัน ท�าให้ต้อง
หักเลี้ยวไปชนกับเสาไฟฟ้าแทน
“เอี๊ยดดด ตู้มมมม” เสียงรถที่ชนเข้ากับเสาไฟฟ้าอย่างรุนแรง เสาไฟฟ้าได้
โค่นล้มทั้งต้น เกิดไฟไหม้บริเวณนั้น ชาวบ้านแถวนั้นแตกตื่นจึงรีบวิ่งออกมาแล้วโทร
แจ้งรถพยาบาลอย่างเร่งด่วน ร่างของฉันกับพี่เมฆถูกส่งเข้าห้องผ่าตัดอย่างฉุกเฉิน
อุบัติเหตุครั้งนี้ส่งผลให้พี่เมฆเสียชีวิตทันที ส่วนตัวฉันนะเหรอ......
ฉันนั่งเหม่อมองออกไปข้างนอกหน้าต่างใบหน้าเต็มไปด้วยคราบน�้าตา ในมือ
ถือกระถางดอกทานตะวันแน่น เต็มไปด้วยความรู้สึกที่ประหลาด ทั้งกลัว ทั้งเศร้าและ
เสียใจทุกครั้งที่นึกย้อนไปในอดีตที่แสนจะปวดร้าว รู้ไหมว่าใครเสียคนที่รักมากที่สุด
ไป และท�าให้คนดีๆ คนหนึ่งต้องตาย?
ฉันไง! ฉันนี่แหละ ฮ่าๆๆ ฮ่าๆๆ เสียงหัวเราะดังกึกก้องไปทั่วห้องแต่เป็นเสียง
หัวเราะที่ไร้ความรู้สึก เพราะความรู้สึกที่ฉันมีมันด้านชาไปหมดแล้วล่ะ ตลกจังเลยนะ
ฉันนี่แหละที่เป็นฆาตกร!
“ใบหม่อน แกมันเลวที่สุด! ฉันจะฆ่าแก หึๆ” ฉันพูดกับตัวเองอยู่ในห้อง
พร้อมกับบีบกระถางดอกไม้จนแตกออกเป็นเสี่ยง ๆ
“ก๊อก ก๊อก” เสียงเคาะประตูดังขึ้น สักครู่ก็มีพยาบาลเดินเข้ามาพร้อมกับถือ
ถาดยามาด้วย
“คนไข้ ถึงเวลาทานยาแล้วค่ะ” เสียงของพยาบาลพูดขึ้น
*******
จิระประภา ไทยศิลป์ 61
