Page 68 - มนุษย์
P. 68
“ขอโทษพี่เดี๋ยวนี้นะ พูดกับพี่แบบนี้ได้ยังไงลูก” คนเป็นแม่ต�าหนิลูกสาว
“หนูไม่อยากมีพี่สกปรกแบบนี้ ถ้ามียัยคนนี้ก็ต้องไม่มีหนูในบ้านหลังนี้”
หลังจากพูดจบเด็กหญิงก็วิ่งออกจากบ้านไปพร้อมกับตุ๊กตาหมีของเธอ
ภาพเหล่านั้นตัดไปมาราวกับเปิดปิดสวิตซ์ไฟไปมา ไร้ความคิด ไร้สติเหมือน
หลุมความทรงจ�าที่ถูกขุดขึ้นมาแล้วฉายให้เธอทีละภาพซ�้าแล้วซ�้าเล่าเธอปวดศีรษะ
อย่างรุนแรง ราวกับมีก้อนหินขนาดใหญ่ทับหัวของเธอ เธอสะบัดศีรษะไปมาเพื่อ
ระบายความเจ็บปวด แต่ก็ไม่เป็นผล
“โอ๊ย” เสียงแหบแห้งครางออกมาเบาๆ อมยิ้มมองเธอแล้วส่งยิ้มให้ก่อนที่
ภาพทั้งหมดจะดับลงไปพร้อมกับความมืด....
ไข่เจียวกระพริบตาปริบๆ เธอคิดว่าตัวเองคงอยู่ในโรงพยาบาลเหมือนภาพ
ที่เห็นในละครไทยทั่วไป แต่เปล่าเลย เธอกวาดสายตาไปรอบๆ ผู้ชายใส่ชุดเครื่องแบบ
สีน�้าตาลเดินไปมา ปืนขนาดกะทัดรัดพกไว้ข้างล�าตัวพร้อมใช้งานทุกเมื่อ หากสังเกต
จะพบกรงเหล็กมากมายไว้ขังผู้ร้าย ใช่ ที่นี่คือ “สถานีต�ารวจ”
ท้องฟ้าสีด�าเริ่มเปลี่ยนเป็นสีด�าจางๆ จิ้งหรีดส่งเสียงดังตามประสาเขตชนบท
ปกติเวลานี้คงบอกกิจวัตรประจ�าวันให้เตรียมอาหารหรืออาบน�้า แต่ในสถานการณ์นี้
ท�าได้เพียงรอผลการสอบสวนเรื่องราวเมื่อตอนกลางวันเท่านั้น ไข่เจียวประคองตัวเอง
ให้ลุกขึ้นนั่งบนเก้าอี้มีพนักพิงสีฟ้าที่เรียงเป็นแถว คงเป็นเก้าอี้ที่ใช้นั่งรอการสอบสวน
หรือคนที่มาเยี่ยมญาติที่นี่
“ไข่เจียวฟื้นแล้วๆ” เพื่อนคนหนึ่งตะโกนขึ้น เพื่อนๆ หันมามองไข่เจียวด้วย
สายตาเป็นห่วงปนดีใจเพราะเธอสลบไปสามชั่วโมงได้
“ไข่เจียวเป็นไงบ้าง กินน�้าก่อนนะ” อมยิ้มวิ่งเข้าหาไข่เจียวเป็นคนแรก พร้อม
กับขวดน�้าเล็กๆยื่นให้เธอด้วยความเป็นห่วง
“เกิดอะไรขึ้นหรืออมยิ้ม” ไข่เจียวถามอมยิ้ม ทั้งๆ ที่เธอก็รู้อยู่แก่ใจว่าเกิด
อะไรขึ้นแต่เธออยากถามให้มั่นใจว่ามันเป็นแบบที่เธอคิดหรือไม่
“ไฟไหม้บ้านพักของเราแล้วไข่เจียวก็เป็นลมหมดสติ ดีนะที่มีคุณหมอดูแลให้
ไม่งั้นพวกเราต้องแย่แน่ๆ” อมยิ้มพูด
“แล้วพวกเรามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง” ไข่เจียวถามแล้วมองไปรอบบริเวณ
มาฆวรรณ วรรณแก้ว 65
