Page 70 - มนุษย์
P. 70
“อมยิ้ม...” ไข่เจียวลุกขึ้นพิงผนังสีขาวก่อนจะปลุกอมยิ้มนี่นอนอยู่ข้างๆ
“ไข่เจียวตื่นแล้วหรอ” อมยิ้มพูดด้วยน�้าเสียงงัวเงีย ก่อนจะลุกขึ้นมาพิงผนัง
ข้างไข่เจียว ไข่เจียวยิ้ม ก่อนจะกุมมือของอมยิ้มไว้
“อมยิ้ม ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นเราจะไม่ทิ้งกันใช่มั้ย” แววตาที่เป็นประกายมอง
เพื่อนของเธออย่างประทับใจ
“แน่นอนสิ” แว้บหนึ่งที่ไข่เจียวเห็นสายตาลังเลที่ออกมาผ่านม่านตาของ
อมยิ้ม แต่ก็แค่แว้บเดียวเท่านั้น เธอไม่ได้เอะใจอะไรมากมาย เธอเชื่อใจเพื่อนของเธอเสมอ
“เด็กๆ ตื่นแล้วหรอ เพื่อนๆ ของเธอบางคนมีคนรับไปเลี้ยงแล้วนะ รายต่อไป
อาจจะเป็นพวกเธอก็ได้” คุณต�ารวจรูปร่างอ้วนท้วมพูดขึ้นมา สังเกตได้จากพุงที่โผล่
ออกมาจากเครื่องแบบสีน�้าตาลรัดติ้วกับขนาดตัวที่ใหญ่ราวกับคิงคอง หนวดเครา
ท�าให้ใบหน้าของเขาดูเข้มขึ้นเป็นเท่าตัว
“ท�าไมมีคนรับไปอยู่ด้วยเร็วจังเลยคะ” อมยิ้มถามด้วยความสงสัย
“ก็กลุ่มหนูมีห้าหกคนเอง ทางต�ารวจจึงประกาศหาคนรับไปเป็นลูกบุญธรรม
ก็จะมีผู้ใหญ่ที่มีฐานะหรือคนที่อยากมีลูกรับไปเลี้ยงน่ะ” คุณต�ารวจอ้วนท้วมพูดเสร็จ
อมยิ้มก็พยักหน้ารับพลางมองมาที่ไข่เจียว
“มีอะไรรึเปล่าอมยิ้ม” ไข่เจียวพูด
“ถ้าเราได้แยกกันล่ะ ถ้าเราต่างคนต่างอยู่ล่ะ” อมยิ้มกระวนกระวาย
“ไม่อมยิ้ม ถึงเราจะจากกันแต่มิตรภาพของเราจะไม่จากไปไหน” ไข่เจียวยิ้ม
กว้างจนเห็นฟัน
“ไข่เจียว!” เสียงทุ้มเรียกไข่เจียว จนไข่เจียวสะดุ้งด้วยความตกใจ ร่างใหญ่
ของผู้ชายวัยกลางคนเดินตรงดิ่งมาหาไข่เจียวอย่างรวดเร็ว ไข่เจียวก้าวถอยหลังตาม
สัญชาตญาณ ผู้ชายสวมเสื้อโปโลสีเขียวขี้ม้ากางเกงสีด�า ใบหน้าเกลี้ยงเกลาราวกับผู้ดี
จับที่ไหล่ของเธอเบาๆ
“ไข่เจียว ไข่เจียวจริงๆ ด้วย” ชายวัยกลางคนพูดพลางเขย่าไหล่ของไข่เจียว
เธองงเป็นไก่ตาแตก เมื่ออยู่ๆ ก็มีคนรู้จักเธอ รู้ชื่อของเธอ โดยที่เธอไม่รู้จักเขาเลย
“คุณเป็นใครหรือคะ” ไข่เจียวถาม
“ลุงชื่อลุงบดินทร์ เป็นลุงแท้ๆ ของไข่เจียวไง” ลุงบดินทร์แนะน�าตัว
มาฆวรรณ วรรณแก้ว 67
