Page 74 - มนุษย์
P. 74
สะอาดมาก เฟอร์นิเจอร์สีขาวและพรมสีแดงตัดกันอย่างลงตัว แจกันที่วางอยู่บนโต๊ะ
ในห้องรับแขกยังสีสดเหมือนเพิ่งเปลี่ยนไม่นานนี้เอง ข้างห้องรับแขกมีตู้โชว์ที่มีรูปถ่าย
ของครอบครัวตั้งไว้มากมาย ไข่เจียวเดินเข้าไปดูรูปถ่ายที่อยู่ในตู้โชว์นั้น
“นี่คุณพ่อ คุณแม่ แล้วก็ไข่เจียวใช่มั้ยคะ” ไข่เจียวหยิบรูปๆ หนึ่ง ที่ทั้งสามคน
กอดกันโดยมีเด็กสาวตัวเล็กๆ อยู่ตรงกลาง ลุงบดินทร์พยักหน้ารับสองสามครั้ง
“ใช่แล้วล่ะ ตอนนั้นพวกเธอมีความสุขกันมากเลยนะ ภาพนั้นเป็นวันเกิด
ของเธอน่ะ” ลุงบดินทร์ตอบ
ไข่เจียวมองไปรอบๆ ก็สะดุดกับบันไดสีขาวซึ่งเป็นบันไดขึ้นชั้นสองของบ้าน
เธอเพ่งมองด้วยความรู้สึกคุ้นเคย เหมือนเธอเคยเห็นที่ไหนมาก่อนแต่ก็นึกไม่ออก
จู่ๆ ภาพบางอย่างก็แล่นเข้ามาในความคิดของไข่เจียวอย่างรวดเร็วราวกับสายฟ้า
ตุ้บ!
เสียงของหนักร่วงหล่นลงพื้น ร่างของแม่ที่พลัดตกจากบันไดประมาณสิบขั้น
“แม่คะ!!” เด็กน้อยอายุประมาณหกขวบวิ่งร้องไห้เข้าไปหาแม่ของเธอ
“อย่ามาส�าออย!” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นอย่างเลือดเย็น แล้วตบซ�้า
“แก นังเนรคุณ เอาเงินมาสิวะ แกเอาไปซ่อนไว้ที่ไหน”
“ฉันไม่มี” ผู้หญิงคนนั้นพูดขึ้นแล้วมองหน้าชายหนุ่มอย่างเหลืออด
“ได้ แกจะมีหรือไม่มี” ชายหนุ่มชูมีดขึ้นมาขู่หญิงสาว หญิงสาวตกใจไม่น้อย
เมื่อเธอเห็นมีดปลายแหลมเป็นเงาวิบวับตรงใบหน้าของเธอ เด็กน้อยร้องไห้เสียงดัง
ด้วยความกลัว
“พี่อย่าท�าอะไรบ้าๆ นะ!” หญิงสาวตวาดใส่ผู้เป็นพี่อย่างเหลือทน
“คุณลุงอย่าท�าอะไรแม่ไข่เจียวนะคะ” จู่ๆ เด็กน้อยก็โผเข้าไปกอดขาของ
ชายหนุ่ม แล้วร้องไห้ เขาสะบัดขาอย่างแรงจนน้อยกระเด็นชนก�าแพง แล้วเข้าไป
กระชากคอเสื้อหญิงสาวที่กองอยู่บนพื้นอย่างเลือดเย็น
“ไข่เจียวๆ ไข่เจียว!” เสียงทุ้มของลุงบดินทร์ ปลุกไข่เจียวให้ตื่นจากภวังค์
เธอหันไปมองลุงบดินทร์อย่างรวดเร็ว
“มีอะไรหรอคะคุณลุง” ไข่เจียวตอบ
มาฆวรรณ วรรณแก้ว 71
