Page 72 - มนุษย์
P. 72
“ไข่เจียวจ�าลุงได้แล้วใช่มั้ย กลับไปอยู่กับลุงนะ” ลุงบดินทร์ยิ้ม พลางอ้าแขน
รอรับกอดจากไข่เจียว ไข่เจียวโผกอดลุงบดินทร์ด้วยสายตาที่เรียบเฉย
“ลุงบดินทร์คะ หนูขอตัวไปลาเพื่อนก่อนนะคะ” ไข่เจียวพูดก่อนที่คุณลุงจะ
พยักหน้ารับ ไข่เจียวหันไปหาอมยิ้มที่ยืนนิ่ง สีหน้าเศร้านั้น แสดงออกว่าเธอไม่อยาก
ให้ไข่เจียวจากเธอไปไหนเลย
“อมยิ้ม ไข่เจียวต้องไปแล้วนะ” ไข่เจียวพูดแล้วตบบ่าอมยิ้มเบาๆ ถ้าให้เลือก
ได้คงไม่มีใครอยากจากคนที่เรารักและคนที่รักเราหรอก แต่ความจริงปนความอยากรู้
มันมากกว่าการที่จะมานั่งเสียใจ
“แล้วอมยิ้มจะติดต่อไข่เจียวยังไง” สายตาเรียบเฉยคล้ายกับคนที่ก�าลังใช้
ความคิดนั้นมองไข่เจียว โดยไม่กระพริบตา
“เอานี่ไปสิ” เสียงทุ้มของคุณลุงบดินทร์เอ่ยขึ้นกลางบทสนทนาของทั้งคู่
พร้อมกับยื่นนามบัตรให้อมยิ้ม
“นี่อะไรคะ?” อมยิ้มถาม พร้อมกับยื่นมือไปรับนามบัตร
“นามบัตรน่ะ เอาไว้ติดต่อไข่เจียว” คุณลุงบดินทร์พูดขึ้น อมยิ้มยิ้มรับพร้อม
กับยกมือไหว้คุณบดินทร์
“ยังไงก็ติดต่อกลับมานะอมยิ้ม ไข่เจียวจะรอ” ไข่เจียวจับมืออมยิ้มเอาไว้เพื่อ
ขอบคุณส�าหรับมิตรภาพของอมยิ้มที่มอบให้เธอ
“ไข่เจียวจะไปจริงๆ หรอ” อมยิ้มเสียงสั่นเครือ ไข่เจียวเป็นคนเดียวที่เธอ
สนิทด้วย อมยิ้มน�้าตาคลอ ก่อนจะบีบที่มือของไข่เจียวเบาๆ
“ไม่ต้องเป็นห่วงนะอมยิ้ม ไข่เจียวจะไม่ลืมอมยิ้ม มิตรภาพของเราไข่เจียวจะ
ไม่มีวันลืม” ไข่เจียวพูด
ไข่เจียวเพิ่งรับรู้ถึงความอึดอัด เมื่อเธออยู่สองต่อสองกับลุงบดินทร์ในรถเก๋ง
สีบรอนด์เงิน เราออกจากสถานีต�ารวจมาได้ซักพักแล้ว บรรยากาศในรถเงียบสงัด
เนื่องจากไม่มีใครเริ่มเปิดบทสนทนาเลย ได้ยินเพียงแค่เสียงแอร์ที่ดังครืดๆ เท่านั้น
เสียงแอร์ที่ออกมาจากช่องแอร์บอกอายุของรถได้ดีเลยทีเดียว ไข่เจียวเลือกที่จะหัน
หน้าเข้าหากระจกรถมากกว่าที่จะหันหน้าเข้าหามนุษย์เพศชายที่ก�าลังขับรถอยู่ข้างๆ
ในยามนี้ ไข่เจียวได้เพียงแต่หันหน้ามองวิวข้างถนน ที่มีแต่ร้านค้าเก่าๆ เต็มไปหมด
มาฆวรรณ วรรณแก้ว 69
