Page 124 - หนังสือเรียน ภาษาไทย พท.21001

124 | ห น า

รูปแบบของคํา

คําไทยที่ใชอยูปจจุบันมีทั้งคําที่เปนคําไทยดั้งเดิม คําที่มาจากภาษาตางประเทศ

คําศัพทเฉพาะทางวิชาการ คําที่ใชเฉพาะในการพูด คําชนิดตางๆ เหลานี้มีชื่อเรียกตามลักษณะและ

แบบสรางของคํา เชน คํามูล คําประสม คําสมาส คําสนธิ คําพองเสียง
คําพองรูป คําเหลานี้มีลักษณะพิเศษเฉพาะ ผูเรียนจะเขาใจลักษณะแตกตางของคําเหลานี้ไดจากแบบ

สรางของคํา

ความหมายและแบบสรางของคําชนิดตางๆ

คํามูล

คํามูล เปนคําเดียวที่มิไดประสมกับคําอื่น อาจมี 1 พยางค หรือหลายพยางคก็ได แตเมื่อแยก

พยางคแลวแตละพยางคไมมีความหมายหรือมีความหมายเปนอยางอื่นไมเหมือนเดิม คําภาษาไทยที่ใช

มาแตเดิมสวนใหญเปนคํามูลที่มีพยางคเดียวโดดๆ เชน พอ แม กิน เดิน
ตัวอยางแบบสรางของคํามูล

คน มี 1 พยางค คือ คน

สิงโต มี 2 พยางค คือ สิง – โต
นาฬิกา มี 3 พยางค คือ นา –ฬิ – กา

ทะมัดทะแมง มี 4 พยางค คือ ทะ – มัด – ทะ –แมง

กระเหี้ยนกระหือรือ มี 5 พยางค คือ กระ – เหี้ยน – กระ – หือ – รือ

จากตัวอยางแบบสรางของคํามูล จะเห็นวาเมื่อแยกพยางคจากคําแลว แตละพยางคไมมี

ความหมายในตัวหรืออาจมีความหมายไมครบทุกพยางค คําเหลานี้จะมีความหมายก็ตอเมื่อนําทุก

พยางคมารวมเปนคํา ลักษณะเชนนี้ ถือวาเปนคําเดียวโดดๆ

คําประสม

คือ คําที่สรางขึ้นใหมโดยนําคํามูลตั้งแต 2 คําขึ้นไปมาประสมกัน เกิดเปนคําใหมขึ้นอีกคํา

หนึ่ง
1. เกิดความหมายใหม

2. ความหมายคงเดิม

3. ความหมายใหกระชับขึ้น