Page 47 - δημιουργική γραφή

Ραξίδι με το τρένο της φαντασίας

πατέρας, όχι και τόσο χαρούμενος, σκύβει, μου δίνει ένα φιλί και μια

τελευταία συμβουλή:

- Πε εμπιστεύομαι. Λα ακούς και να προσέχεις εκεί.

- Κάλιστα, μπαμπά.

Ρον ακούω μέσα μου, ενώ ανόητες σκέψεις καρφώνονται στο

μυαλό μου. «Θι αν πέσει το αεροπλάνο;». Ξροσπαθώ να είμαι ήρεμη

και να σκέφτομαι ότι το ταξίδι αυτό θα είναι τέλειο. Ξιστεύω φταίει

που ταξιδεύω πρώτη φορά με αεροπλάνο και μάλιστα μόνη. Αια

πρώτη φορά θα αντιμετωπίσω τον κόσμο μόνη μου. Ιίγο πριν φύγω,

αντικρίζω χαμογελαστή τον πατερά σκεφτόμενη όσα μου έλεγε κατά

τη διάρκεια της διαδρομής.

- Κην αργήσεις να γυρίσεις! Λα προσέχεις εκεί τα αγόρια! Κην

μιλάς σε αγνώστους!

Σεύγοντας κοιτώ για ακόμη μια φορά τον πατερά μου και

επιβιβάζομαι στο αεροπλάνο. Έπειτα από κάποιες ώρες φτάνω στην

Ρουρκία και από εκεί, παίρνω ένα ακόμα αεροπλάνο και φτάνω στην

Παουδική Ώραβία. ΐγαίνω έξω από το αεροδρόμιο προσπαθώντας

να βρω τον δρόμο προς τον σταθμό. ΋λοι με κοιτούσαν πολύ

περίεργα. Βεν ξέρω τον λόγο, μήπως επειδή δεν φορούσα μαντίλα;

45